(ນັບແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ ອ້າຍເຈິ່ມມິງທ່ວນ, ມີຄວາມເມົາມົວຢາກເອົາເຂົ້າສານຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນເພື່ອດຳເນີນທຸລະກິດ)

ຢູ່ແຂວງ ຈ່າວິງ, ມີຊາວໜຸ່ມນັບມື້ນັບຫຼາຍຄົນຈາກນະຄອນກັບຄືນເມືອເຂດຊົນນະບົດເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດ ແລະ ຫຼາຍຄົນໄດ້ດຳເນີນທຸລະກິດຢ່າງປະສົບຜົນສຳເລັດ ກໍ່ຍ້ອນການປະດິດຄິດສ້າງ, ຄວາມແຕກຕ່າງ ກໍຄືຄວາມຕັດສິນໃຈບືນຕົວຂຶ້ນ. ສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈນັ້ນແມ່ນ, ມີຫຼາຍຮູບແບບການຜະລິດ, ດຳເນີນທຸລະກິດຖືຜະລິດຕະພັນກະເສດແມ່ນຜະລິດຕະພັນປາຍແຫຼມ ພວມເສີມຂະຫຍາຍປະສິດທິຜົນທີ່ດີ. ທິດກ້າວເດີນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການຊ່ວຍຊາວໜຸ່ມປົວແປງດ້ານລາຍຮັບຂອງຕົນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງປະກອບສ່ວນຍົກສູງມູນຄ່າຜະລິດຕະພັນກະເສດ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວເສດຖະກິດຢູ່ທ້ອງຖິ່ນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນອີກດ້ວຍ.

        ໂດຍຮຽນຈົບປະລິນຍາໂທຂະແໜງກົດໝາຍເສດຖະກິດ, ແຕ່ອ້າຍ ເຈິ່ມມິງທ່ວນ, ຢູ່ຕາແສງ ລອງຫຽບ, ເມືອງ ຈ່າກູ໊ ບໍ່ເລືອກເອົານະຄອນເປັນບ່ອນເພື່ອກໍ່ຮ່າງສ້າງຕົວ, ລາວໄດ້ຕັດສິນໃຈກັບເມືອບ້ານເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດ ດ້ວຍຜະລິດຕະພັນເຂົ້າສານຂອງທ້ອງຖິ່ນ. ອ້າຍ ທ່ວນ ແບ່ງປັນວ່າ, ນັບແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ ອ້າຍມີຄວາມເມົາມົວຢາກເອົາເຂົ້າສານຢູ່ບ້ານເກີດເມືອງນອນເພື່ອດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນປົວແປງຊີວິດການເປັນຢູ່. ຈາກແນວຄວາມຄິດດັ່ງກ່າວ, ປີ 2018, ອ້າຍໄດ້ສ້າງຕັ້ງສະຫະກອນກະສິກຳ ລອງຫຽບ, ດ້ວຍສະມາຊິກ 61 ຄົນ ແລະ ຕົນເອງເປັນຫົວໜ້າ. ເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມສະຫະກອນ, ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຈຳໜ່າຍຜະລິດຕະພັນດ້ວຍລາຄາສູງກວ່າຕະຫຼາດ, ພ້ອມທັງໄດ້ສະໜອງການບໍລິການໃສ່ຝຸ່ນ, ແນວພັນເຂົ້າດ້ວຍລາຄາຕ່ຳກວ່າຕະຫຼາດ.

        ປະຈຸບັບ, ເຄື່ອງໝາຍການຄ້າເຂົ້າສານປອດສານຜິດ “ເມັດເຂົ້າມັງກອນ” ຂອງສະຫະກອນ ລອງຫຽບ ບັນລຸລາຍຮັບ 2.2 ຕື້ດົ່ງ/ປີ, ຜົນກຳໄລບັນລຸກວ່າ 500 ລ້ານດົ່ງ. ອ້າຍ ທ່ວນ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

        “ເມື່ອສະຫະກອນສ້າງເຄື່ອງໝາຍການຄ້າເຂົ້າສານ ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຂັ້ນຕອນຄວາມປອດໄພ, ປອດສານພິດ ແລະ ມຸ່ງໄປເຖິງອົງຄະທາດ. ເພື່ອເຮັດສິ່ງດັ່ງກ່າວໃຫ້ໄດ້, ຄະນະຄຸ້ມຄອງສະຫະກອນໄດ້ຍົກອອກຂັ້ນຕອນຕ່າງໆໃນການປູກ ເພື່ອໃຫ້ສະມາຊິກສະຫະກອນປະຕິບັດຕາມ, ຄ່ອຍໆຍົກລະດັບຈາກປອດໄພ, ປອດສານພິດ ຕະຫຼອດຮອດ ອົງຄະທາດ. ປະຈຸບັນ, ບັນດາສະມາຊິກສະຫະກອນລ້ວນແຕ່ບໍ່ນຳໃຊ້ຢາຂ້າສັດຕູພືດ ເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າສານທັງບັນລຸຄຸນນະພາບ, ທັງໄດ້ຮັບແຫຼ່ງຜົນປະໂຫຍດຈາກສິນໃນນ້ຳ.”

(ເອື້ອຍ ແທັກທິຈາທີ)

ກໍ່ຄ້າຍຄືກັບອ້າຍ ເຈິ່ມມິງທ່ວງ, ພາຍຫຼັງຮຽນຈົບປະລິນຍາໂທຂະແໜງເຕັກໂນໂລຊີສະບຽງອາຫານ ແລະ ໄປເຮັດວຽກໃນໄລຍະໜຶ່ງເພື່ອສະສົມເອົາບົດຮຽນຕື່ມອີກ, ເອື້ອຍ ແທັກທິຈາທີ ຕົກລົງກັບເມືອບ້ານຢູ່ເທດສະບານ ຕຽວເກີນ, ເມືອງ ຕຽວເກີນ ເພື່ອດຳເນີນທຸລະກິດ. ດ້ວຍຄວາມຮັບຮູ້ໄວຂອງນັກວິສາວະກອນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຮັບການບຳລຸງສ້າງຢ່າງມີແບບມີແຜນ, ເອື້ອຍເຫັນໄດ້ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຈາກຕົ້ນໝາກພ້າວ. ຕາມນັ້ນແລ້ວ, ເດືອນ ກໍລະກົດ 2019, ວິສາຫະກິດຜະລິດນ້ຳຕານໝາກພ້າວທີ່ມີຊື່ວ່າ “Sokfarm” (ພາສາຂະແມໝາຍຄວາມວ່າ “ກະສິກຳແຫ່ງຄວາມຜາສຸກ”) ຂອງເອື້ອຍ ຈາທີ ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ປະຈຸບັນ, ວິສາຫະກິດພວມສ້າງວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ກຳມະກອນເກືອບ 20 ຄົນ, ດ້ວຍເງິນເດືອນ 5 ລ້ານດົ່ງ/ຄົນ/ເດືອນ, ພ້ອມທັງສ້າງລາຍຮັບເປັນປົກກະຕິໃຫ້ 10 ຄອບຄົວປູກຕົ້ນໝາກພ້າວ. ພິເສດ, ຜະລິດຕະພັນ Sokfarm ໄດ້ເລີ່ມແຊກຊຶມເຂົ້າຕະຫຼາດຕ່າງປະເທດ. ເອື້ອຍ ແທັກທິຈາທີ, ໃຫ້ຮູ້ວ່າ.

        “ປະຈຸບັນ, ຜະລິດຕະພັນໄດ້ຮັບຄວາມຊົມຊອບທີ່ສຸດ. ຍ້ອນນ້ຳຕານໝາກພ້າວບໍ່ພຽງແຕ່ແຊບເທົ່ານັ້ນ, ຫາກມັນຍັງດີຕໍ່ສຸຂະພາບອີກດ້ວຍ. ແຜນການຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນໄລຍະຈະມາເຖິງແມ່ນຈະຖ່າຍຖອດເຕັກໂນໂລຊີເອົານ້ຳຕານໝາກພ້າວໃຫ້ແກ່ບາງເຂດເຮືອນສວນ, ເພື່ອໃຫ້ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຂຸດຄົ້ນດ້ວຍຕົນເອງ ສະໜອງໃຫ້ບໍລິສັດ, ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນຈະມີລາຍຮັບໄດ້ຫຼາຍກວ່າ ແລະ ບໍ່ລິສັດກໍ່ເກັບນ້ຳຕານໝາກພ້າວໄດ້ຫຼາຍກວ່າ”.

        ຮູບແບບດຳເນີນທຸລະກິດຈາກຜະລິດຕະພັນກະເສດອື່ນທີ່ໜ້າສົນໃຈຢູ່ແຂວງ ຈ່າວິງ ແມ່ນໂຄງການ “ແປ້ງບອນປ່າກະເສດເພື່ອສຸຂະພາບ - Klen Fram”. ໂຄງການໂດຍ ເຊີນທ໊າຍງວານ, ນັກສຶກສາຂະແໜງກົດໝາຍປີສຸດທ້າຍ, ບ້ານເກີດຢູ່ຕາແສງ ແທງເຊີນ, ເມືອງຈ່າກູ໊, ເປັນຫົວໜ້າກຸ່ມ. ໂຄງການໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍອີງໃສ່ຄວາມເຂົ້າອົກເຂົ້າໃຈຄວາມລຳບາກຂອງຊາວກະສິກອນ, ຈາກນັ້ນສ້າງຕັ້ງມາດຕະການແກ້ໄຂເພື່ອຍົກສູງມູນຄ່າຂອງຕົ້ນບອນປ່າ. ມີຫຼາຍຜະລິດຕະພັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນມີຕົ້ນກຳເນີດຈາກທຳມະຊາດ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພດ້ານອະນາໄມສະບຽງອາຫານ. ຄາດວ່າ, ໂຄງການກໍ່ເລີ່ມເຄື່ອນໄຫວໃນໄຕມາດທີ 3 ປີ 2021. ອ້າຍ ທ໊າຍເຊີນງວານ, ຫົວໜ້າກຸ່ມປະຕິບັດໂຄງການໃຫ້ຮູ້ວ່າ.

        “ປະຈຸບັນ, ນ້ອງພວມຄົ້ນຄວ້າວິທີເພື່ອນຳຜະລິດຕະພັນຈຳໜ່າຍຢູ່ຕະຫຼາດເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງທາງພາກໃຕ້ຫວຽດນາມ ແລະ ຢູ່ບັນດານະຄອນໃຫຍ່ຄື: ໂຮ່ຈີມິນ, ດ່ານັ້ງ, ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ເກີນເທີ. ທີ 2 ແມ່ນ, ນ້ອງພວມຄົ້ນຄວ້າຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ຕະຫຼາດ ກຳປູເຈຍ, ຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ຈີນ ເພື່ອໃຫ້ມີຜະລິດຕະພັນທີ່ເໝາະສົມ”.

        ຂະບວນການຊາວໜຸ່ມເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດຢູ່ແຂວງ ຈ່າວິງ ພວມເສີມຂະຫຍາຍປະສິດທິຜົນ. ມີຫຼາຍຮູບແບບພວມກາຍເປັນແຫຼ່ງບັນດານໃຈໃຫ້ແກ່ເພື່ອນໜຸ່ມຢາກເລີ່ມທຸລະກິດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຊາວໜຸ່ມເຂດຊົນນະບົດ, ຊາວໜຸ່ມເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ. ທິດທາງດັ່ງກ່າວບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນການຊ່ວຍໃຫ້ຊາວໜຸ່ມປ່ຽນແປງການດຳລົງຊີວິດຂອງຕົນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງປະກອບສ່ວນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດສັງຄົມຂອງທ້ອງຖິ່ນອີກດ້ວຍ.