ชีวิตความเป็นอยู่ที่นี่

ตอนมาแรกๆก็ฟังภาษาไม่ค่อยออกเท่าไหร่ ช่วงแรกๆก็จะสื่อสารติดขัดอยุ่บ่อยครั้ง เช่น เวลาคนท้องถิ่นพูดเราฟังเข้าใจแต่ไม่รู้จะตอบอย่างไร บางทีฟังไม่ทัน หรือบางทีพูดออกไปแล้ว แต่พอเขาตามกลับหรือเราเองก็ไม่สามารถตอบกลับได้ ช่วงสองสามวันแรกจะเกิดปัญหานี้บ่อยมาก  แต่ด้วยเรียนภาษาเวียดนามมาบ้างแล้ว และได้สื่อสารบ่อยๆก็เริ่มจับจุดได้และคล่องตัวมากขึ้น เราว่าส่วนใหญ่คนที่นี่ค่อนข้างสนใจชาวต่างชาติมากนะ สังเกตจากเวลาขึ้นรถเมล์ นั่งแกร็บ หรือแม้แต่ร้านค้าใกล้ๆม. พ่อค้าแม่ค้า พนักงานต่างๆจะชวนเราคุยอยู่บ่อยๆครับ ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอยู่ตลอดเลย

ถนนหนทางในฮานอยเต็มไปด้วยรถมอเตอร์ไซค์เป็นส่วนใหญ่ครับ บีบแตรกันดังกระหน่ำเลย บางช่วงบีบจนแทบจะเป็นเพลง จำได้ว่าตื่นมาเช้าๆเสียงแตรเป็นเหมือนนาฬิกาปลุกเลย

การข้ามถนนในเมืองใหญ่ๆที่เวียดนาม ก็แรกๆเราก็กลัวจริงๆนะ เพื่อนบางคนถึงกับกรี๊ดกับรถที่คับคั่งบนถนน ถ้าเราจะข้ามถนนส่วนใหญ่เขาจะชะลอรถให้เราข้ามเอง แต่จริงๆระวังไว้ก็ดีครับ หาจังหวะเหมาะสมแล้วค่อยข้ามน่าจะดีกว่าการจราจรในเวียดนามถึงจะดูวุ่นวาย รถไฟฟ้ายังไม่เปิดบริการเหมือนกับกรุงเทพที่เปิดมานานแล้ว แต่การเดินทางด้วยระบบขนส่งสาธารณะของที่นี่ หลักๆคือ รถเมล์  ถือว่าสะดวกสบายมากๆ รู้สึกว่านั่งแล้วไม่ค่อยสับสนและหลง ในหลายๆจุดดีกว่าบ้านเราด้วย เช่น เรื่องราคาถือว่าถูกมากๆ7,000VNĐ ( 10 บาท)ตลอดสาย ส่วนใหญ่เป็นรถแอร์  รอไม่ค่อยนานด้วย มีเสียงประกาศตลอดสายเหมือนในบีทีเอสเลยครับว่าสถานีต่อไปเป็นป้ายไหน เสียง điểm dừng tiếp theo..... (คิดถึงเสียงนี้มากๆ).