เวียตนามเป็นประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่มีภูมิประเทศที่สวยงาม..ทั้งภูเขา แม่น้ำลำคลอง ท้องทุ่งนาเขียวขจี ชายทะเลสีครามสวยสุดลูกหู ลูกตา ตลอดจนไร่ชา สวนผลไม้ อันกว้างใหญ่ไพศาล..เป็นชาติหนึ่งที่อุดมไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติที่หลาก หลาย..ทั้งถ่านหิน ก๊าซธรรมชาติ น้ำมัน ผลิตผลการเกษตร เช่น ข้าว กาแฟ ผลไม้ ดอกไม้ ส่งออก  การประมงทั้งปลาจืดและน้ำเค็ม..และทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณภาพมากมาย..  ดังนั้นเวียตนามจึงเป็นดินแดนที่ต่างชาติ..จ้องที่จะยึดครองโจมตีเอามาเป็น เมืองขึ้น..ตั้งแต่โบราณกาลนานมา..แต่ชนชาติเวียตนามหาได้ยอมจำนนต่อศัตรู ที่มารุกรานไม่..ปวงชนทั้งชาติต่างสามัคคีพร้อมใจกันจับอาวุธลุกขึ้นสู้ อย่างวีระอาจหาญ..ไม่เกรงกลัวต่อผู้รุกราน..ชาติมหาอำนาจตะวันตกชาติเเรกที่ มาโจมตียึกครองเวียตนามคือ ฝรั่งเศส  โดยได้เริ่มยกพลโจมตีนคร ดานัง ภาคกลางเวียตนาม ในปี 1858 (พ.ศ.2401)และต่อมาก็เข้าโจมตี นครไซ่ง่อน และเข้ายึดครอง  จังหวัดในภาคใต้เวียตนาม ทั้งหมด ตั้งเป็นเขตปกครองของตนเรียกว่า โคชินจีน เมื่อวางรากฐานปกครองมั่นคงในเขตโคชินจีนที่ตนยึดครองแล้ว..ฝรั่งเศส ก็เริิ่มยึดครองส่วนที่เหลือของเวียตนามคือ ภาคเหนือและภาคกลางตามลำดับ..โดยเวียตนามถูกบังคับให้เซ็นสัญญายอมรับการตก เป็นเมืองขึ้นของฝรั่งเศสอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 6 มิถุนายน 1884 (2427) ที่กรุงเว้ โดยแบ่งเวียตนามออกเป็น 3 เขตปกครองมีระบบการปกครองที่แตกต่างกันหวังจะแบ่งแยกเวียตนามตลอดไป..มีชาว เวียตนามที่รักชาติหลายกลุ่มลุกฮือขึ้นสู้แต่ก็พ่ายแพ้ต่อการปราบปรามอย่าง โหดร้ายรุนแรงของนักล่าเมืองขึ้น..ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ค.ศ 1940 ( 2483 ) นักล่าเมืองขึ้นฝรั่งเศสก็ได้ทรยศชาติเวียตนามโดยการยกเวียตนามให้กับฟาสซิส ญี่ปุ่น ปกครอง..อย่างไม่ละอายไม่สมดั่งคำพูดที่ว่าจะปกป้องเวียตนามในฐานะเจ้า อาณานิคม..ด้วยการนำอันฉลาดหลักเเหลมของลุงโฮ..โดยขบวนการเวียตมินห์..จึงมี การยึดอำนาจการปกครองจาก ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น และประกาศเอกราชให้กับเวียตนาม ให้ชาวโลกรับรู้ในวันที่ 2 กันยายน 1945 (2488) และตีไล่ฝรั่งเศสออกไปจากดินแดนเวียตนามได้สำเร็จที่เดียนเบียนฟู ในปี 1954 (2497).. คนเวียตนามนึกหวังว่าบ้านเมืองจะได้สงบร่มเย็น..สักที..การหาเป็นเช่นนั้นไม่..มหาอำนาจชาติตะวันตกที่เขามารุกรานต่อมาคือจักรวรรดินิยมอเมริกา..โดย วางแผนให้มีการแบ่งเวียตนามออกเป็น 2 ส่วนชั่วคราวคือเวียตนามเหนือและเวียตนามใต้..แล้วค่อยมีการเลือกตั้งเพื่อ รวมประเทศในอีก 2 ปีแต่พอครบกำหนดเวลารัฐบาลทรยศ โง ดิ่ง เหยียม ในเวียตนามใต้ก็ไม่ปฎิบัติตามที่ตกลงกันไว้..ซ้ำร้ายยังปราบปรามเข่นฆ่า ประชาชนชาวเวียตนามผู้รักชาติในเวียตนามใต้อย่างโหดเหี้ยม..จึงได้มีการก่อ ตั้งแนวร่วมประชาชาติปลดปล่อยภาคใต้เวียตนาม ซึ่งเป็นกองกำลังเพื่อต่อต้านรัฐบาลเวียตนามใต้และการแทรกแซงทางทหาร ของอเมริกา..ซึ่งคนไทยรู้จักกันดีในชื่อว่าเวียตกง..ในช่วงแรกเป็นการสู้รบ กันระหว่างเวียตนาม 2  ฝ่าย..ต่อมาอเมริกาก็ส่งทหารเข้ามาสู้รบกับเวียตกงโดยตรงเลย..ผลจากความ สามัคคี..อดทน เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพื่อต่อสู้กู้ชาติของกองทัพและประชาชนเวียตนาม..กองทหารอเมริกาก็พ่ายแพ้อย่างหนักในทุกสมรภูมิรบ..ที่เด่นๆคือสมรภูมิ ตรุษเต๊ดปีวอก 1968..ต่อมาได้มีการจัดตั้งรัฐบาลเฉพาะการสาธารณรัฐภาคใต้เวียตนามขึ้นเพื่อ เป็นตัวแทนอันชอบธรรมของชาวเวียตนามในภาตใต้ที่ไม่เอารัฐบาลหุ่นไซ่ง่อน..ผล การสู้รบที่ทหารอเมริกันพ่ายแพ้สูญเสียอย่างหนัก..ทำให้อเมริกาอยากเจรจาสงบ ศึกอย่างผู้มีชัย..จึงส่งเครื่องบินรบ B 52 มาทิ้งระเบิดโจมตีภาคเหนือเวียตนามให้ราบเป็นหน้ากลอง..เพื่อให้เวียตนาม เหนือยอมแพ้..การกลับปรากฏว่าชาวเวียตนามกลับตอบโต้การโจมตีทางอากาศ ของอเมริกาได้สำเร็จอับอายไปทั่วโลก..จึงต้องยอมเข้าร่วมเจรจาถอนทหาร อเมริกาออกจากเวียตนามใต้อย่างผู้ปราชัยที่ ปารีส ในปี 1973 (2516)..ไม่ได้รับเงินสนับสนุนจากอเมริกา..กองทัพของรัฐบาลหุ่นไซ่ง่อนก็ อ่อนเปลี้ย..แพ้ทุกสนามรบ..กองทัพปลดปล่อยภาคใต้เวียตนาม..จึงได้เริ่มเปิด ยุทธนาการโฮจิมินห์...โจมตีเพื่อปลดปล่อยภาคใต้เวียตนามรวมประเทศเป็น เอกภาพ.. เรื่มต้นที่บวนมาทวด..ที่ราบสูงเตยเงียน .. เว้  ดานัง นาตรัง และจังหวัดชายทะเลภาคกลางตอนล่าง..มุ่งสู่ไซ่ง่อน..และจังหวัดที่ราบลุ่มน้ำ โขง..บรรดาเกาะแก่งต่างๆ..11 นาฬิกาตรงของวันที่ 30 เมษายน 1975 (2518)กองทัพปลดปล่อยภาคใต้เวียตนาม..ได้บุกเข้าสู่กรุงไซ่ง่อน..รถถังของ ทหารกองทัพประชาชนเวียตนามได้พุ่งชนประตูรั่วเหล็กของทำเนียบเอกราช..เข้าจับตัวผู้นำและสมาชิกของรัฐบาลหุ่นไซ่ง่อน..ประธานาธิบดีของรัฐบาลไซ่ง่อนประกาศยอมแพ้และวางอาวุธอย่างไม่มีเงื่อนไข..ต่อไปนี้เวียตนามรวมเป็นหนึ่งเดียว..ไม่มีการแบ่งแยก..ปิดฉาก 30 ปีแห่งการแทรกแซงของต่างชาติ..ญาติพี่น้องที่พลัดพรากได้กลับมาเจอกัน...คนเวียตนามร่วมใจกันสร้างชาติให้สวยงาม เจริญรุ่งเรืองดั่งความต้องการของลุงโฮ..ปณิธานของลุงโฮที่ว่า..ไม่มีสิ่งใด มีค่าเกินกว่าเอกราชและเสรีภาพปรากฏเป็นจริง..                                                                                                                                                                                                                                            อรรถพล อุดร..