ครูฟอง( ตรงกลางเสื้อสีขาว)สอนเด็กตีฆ้อง

นักท่องเที่ยวลองทอผ้าลวดลายต่างๆของชนเผ่า บานา

  ที่ท่านกำลังรับฟังอยู่ขณะนี้คือ เพลง นาข้าวเหลืองอร่าม จากการแสดงของนักเรียนชนเผ่า บานา โรงเรียนประจำมาง ยาง ซึ่งในปัจจุบัน มีนักเรียนชนเผ่า บานา ที่สามารถร้องเพลง ด่ง ยาว ซึ่งเป็นเพลงประจำชนเผ่าได้ไม่กี่คนและส่วนใหญ่เป็นนักเรียนในโรงเรียนที่ครูฟองเคยสอน

ครู ฟอง เกิดที่จังหวัด ฮึง เอียน เขตที่ราบภาคเหนือประเทศ ปี ๑๙๘๔ ท่านได้ย้ายมาทำในงานหน่วยงานวัฒนธรรมและการศึกษาอำเภอมาง ยาง จังหวัด ยาลาย  ปี ๒๐๐๗ ครูฟองได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งอาจารย์ใหญ่โรงเรียนประจำของอำเภอ มาง ยาง ตั้งแต่นั้นมา ครูฟองได้บรรจุเนื้อหาการอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นเมืองเข้าในหลักสูตรการเรียนการสอนของโรงเรียน  ตลอดเกือบ ๓๐ ปีที่ผ่านมา ครูฟองได้ใช้เวลาว่างโดยการไปตามหมู่บ้านของชนเผ่าเพื่อศึกษาวัฒนธรรมพื้นเมือง  ครูฟองเล่าว่า  “ ผมได้เข้าร่วมงานเทศกาลพื้นเมืองต่างๆของหมู่บ้านเพื่อศึกษาวัฒนธรรมพื้นเมือง ได้ดื่มด่ำและเข้าใจวัฒนธรรมฆ้องที่โดดเด่น ตั้งแต่นั้นมา ผมเริ่มชอบและหลงไหล  แต่ วัฒนธรรมพื้นบ้านดังกล่าวถูกหลงลืมตามกาลเวลาจนทำให้เรารู้สึกว่าต้องอนุรักษ์ และผมได้สะสมเพลงและการเล่นฆ้องโบราณ  เมื่อมาทำงานที่โรงเรียนประจำผมได้นำมาเรียบเรียงใหม่และสะสมต่อเพื่อสอนให้กับนักเรียน ”

รำซวาง

นอกจากผลงานที่กล่าวมาข้างต้น ครูฟองยังเป็นที่รู้จักในฐานะนักศึกษาอักษรศาสตร์ชนเผ่าบานา โดยได้เรียบเรียงและเขียนพจนานุกรมเวียด-บานา และบานา-เวียด รวมศัพท์ ๑๒,๐๐๐ คำ พิมพ์จำหน่ายเมื่อปี ๒๐๐๘ และเขียนหนังสือคู่มือการสอนภาษา บานา และเรียนภาษา บานา สำหรับเจ้าหน้าที่ ข้าราชการและกองกำลังติดอาวุธ พิมพ์จำหน่ายปี ๒๐๑๐     ใจรักและความหลงไหลของครูชนชาติกิง เล ฮิว ฟอง ได้เป็นแรงบันดาลให้แก่การอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นเมืองของชนเผ่า บานา โดยเฉพาะวัฒนธรรมฆ้องบานา ./.