การแสดงบทละคร "นางเซดา" ของคณะศิลปะอยู่เกจังหวัดซอกจังในงานมหกรรมการแสดงละครเพลงอยู่เกของชนเผ่าเขมรภาคใต้ครั้งที่ 1ปี 2013 (VNA)

ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกมีการผสมผสานระหว่างการร้องเพลง บทสนทนา การแสดงละครพร้อมดนตรีประกอบที่บรรเลงโดยเครื่องดนตรีพื้นเมืองต่างๆ โดยเฉพาะวงดนตรีหงูเอิมที่ประกอบด้วยเครื่องดนตรี 5 อย่าง ขลุ่ยและซออู้ เป็นต้นเพื่อถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่สื่อถึงความหมายอันลึกซึ้งเพื่อให้การศึกษาแก่ทุกคน โดยชนเผ่าเขมรได้เรียนรู้ศิลปะที่ดีเลิศของชนเผ่าอื่นและนำไปสร้างสรรค์และปรับปรุงให้เป็นการแสดงละครเพลงที่เป็นเอกลักษณ์ของชนเผ่าตน ศิลปินด่าวจวง อดีตหัวหน้าคณะศิลปะชนเผ่าเขมรจังหวัดเกียนยางได้เผยว่า“ในการแสดงละครเพลงอยู่เกนั้น มีการรักษาท่ารำและการจัดองค์ประกอบการแสดงละครเวทีแบบดั้งเดิมเป็นอย่างดีเพราะถ้าหากทำการปรับปรุงตามสไตล์ที่ทันสมัยก็จะดูไม่เหมาะสม ดังนั้นมีแต่การรักษาการแสดงแบบดั้งเดิมเท่านั้นถึงจะช่วยให้ศิลปะแขนงนี้สามารถคงอยู่และพัฒนาได้”

ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกคืออาหารทางใจที่ขาดไม่ได้ของชนเผ่าเขมรในเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำโขง โดยมีการจัดการแสดงละครเพลงอยู่เกตามวัดเขมรในงานเทศกาลต่างๆและกิจกรรมวัฒนธรรมของชนเผ่าเขมร ซึ่งดึงดูดความสนใจของประชาชนชนกลุ่มน้อยเผ่าอื่นๆและนักท่องเที่ยวจำนวนมากและแสดงให้เห็นว่า ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกไม่เพียงแต่เป็นกิจกรรมเพื่อความบันเทิงของชาวบ้านเท่านั้น หากยังสร้างความเชื่อมโยงในชุมชนในงานเทศกาลต่างๆอีกด้วย

การแสดงในงานมหกรรมละครเพลงอยู่เกในเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำโขงครั้งที่ 1 ปี 2019 (VNA)

ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกได้เริ่มขึ้นเมื่อกว่า 100ปีก่อน โดยมีบทบาทที่สำคัญในชีวิตทางจิตใจของชนเผ่าเขมรในภาคใต้ แต่อย่างไรก็ตาม แนวโน้มโลกาภิวัตน์ กิจกรรมบันเทิงสมัยใหม่และเทคโนโลยีแสง สี เสียงสำหรับการแสดงบนเวทีที่พัฒนาทำให้ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกประสบกับอุปสรรคและความท้าทายต่างๆ บรรดาศิลปินอาวุโสนับวันล้มหายตายจากในขณะที่ยังไม่มีการฝึกคนรุ่นใหม่ให้มาสานต่ออย่างเป็นทางการ การเขียนบทละครและการกำกับการแสดงบทละครใหม่ยังไม่สามารถตอบสนองความต้องการของผู้ชมได้อย่างสมบูรณ์ ด.นักดนตรีเซินหงอกหว่าง นายกสมาคมนักดนตรีเวียดนามสาขาจังหวัดซอกจังได้เผยว่า นอกจากนโยบายอนุรักษ์มรดกของภาครัฐแล้ว ท้องถิ่นต่างๆควรให้ความสนใจเป็นอันดับต้นๆต่อการอบรมและพัฒนาบุคลากรเพื่อเขียนบทละครและจัดแสดงละครเพลงอยู่เก“สำหรับคณะศิลปะที่อยู่ภายใต้การบริหารของรัฐ ต้องให้การสนับสนุนด้านการเงินเพื่อซื้ออุปกรณ์ประกอบการแสดง อีกทั้งต้องจ่ายค่าตอบแทนให้แก่ศิลปินอย่างเหมาะสมเพื่อให้กำลังใจพวกเขาและต้องผลักดันการอบรมเพื่อสืบทอดให้แก่คนรุ่นหลังต่อไป”

ศิลปะการแสดงละครเพลงอยู่เกได้รับการรับรองให้เป็นมรดกวัฒนธรรมนามธรรมระดับชาติประเภทการแสดงพื้นเมืองเมื่อปี 2014 และเป็นสมบัติอันล้ำค่าของชนเผ่าเขมรและประเทศเวียดนาม ดังนั้นจึงต้องได้รับการอนุรักษ์และส่งเสริมเพื่อยกระดับสถานะ ซึ่งปัจจุบัน จังหวัดจ่าวิงและจังหวัดซอกจังมีแผนแนะนำศิลปะแขนงนี้ให้แก่นักท่องเที่ยวและส่งเสริมให้การแสดงละครเพลงอยู่เกเป็นหนึ่งในกิจกรรมการท่องเที่ยวของท้องถิ่น.