การสอนภาษาโนมเย้าให้แก่ชนรุ่นใหม่( อินเตอร์เน็ต )

คุณลุงเติ๋นเหม่งเสียว( Tan Menh Xieu ) อายุ ๗๖ ปี อาศัยอยู่ที่หมู่บ้านต๋าฝิ่น( Ta Phin ) ๑ ตำบลต๋าฝิ่น ( Ta Phin )  อำเภอสิ่นโห่ ( Sin Ho ) จังหวัดลายโจว์ ( Lai Chau ) ได้รับการยกย่องจากชาวบ้านให้เป็นปรมาจารย์  ท่านเป็นลูกศิษย์ที่ยอดเยี่ยมของตระกูลเติ๋น มีความรู้แตกฉาน และกำลังเก็บรักษาหนังสือเกี่ยวกับตัวหนังสือของตระกูลหลายเล่ม  ท่านได้เก็บหนังสือที่เขียนด้วยภาษาโนมเย้าบนกระดาษสาประมาณ ๑๐๐ เล่มอายุ ๑๕๐ ปี  โดยเฉพาะสมุดจดบันทึกปรากฏการณ์ของธรรมชาติ พิธีกรรมและขนบธรรมเนียมประเพณีรวมทั้งหนังสือเกี่ยวกับการปฏิบัติต่อกัน  แต่สิ่งที่ทำให้คุณลุงเติ๋นเหม่งเสียวต้องครุ่นคิดคือ ปัจจุบันยังเหลือคนที่หลงไหลการศึกษาวิจัยวัฒนธรรมของชนเผ่าเย้าเพียงไม่กี่คนเท่านั้น “ จากสังคมที่พัฒนาทันสมัย ทำให้คนรุ่นใหม่โดยเฉพาะวัยรุ่นได้รับอิทธิพลของวัฒนธรรมสมัยใหม่มากกว่าวัฒนธรรมอันดีงามของชนเผ่าตนจนทำให้วัฒนธรรมของชนเผ่าตนค่อยๆเสื่อมหายไป ผมหวังว่า หน่วยงานทุกภาคส่วนมีนโยบายให้ความสนใจและเปิดการสอนภาษาโนมเย้าให้แก่เด็กๆ ”

การบันทึกขนบธรรมเนียมประเพณีของชนเผ่าเย้า( อินเตอร์เน็ต )

ปัจจุบัน ที่อำเภอสิ่นโห่ยังเหลือผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของชนเผ่าเย้าระดับปรมาจารย์ดังเช่นคุณลุงเสียวไม่กี่คน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุและสังขารไม่อำนวย ส่วนคนรุ่นใหม่ก็เพียงแต่ฟังรู้เรื่องและสื่อสารได้ตามปกติแต่เขียนไม่เป็นอาทิเช่น หมู่บ้านโหล่โต่ฝิ่น ( Lo To Phin ) ตำบลฟังโซลิน( Phang So Lin ) มี ๔๘๕ ครัวเรือนเป็นชนเผ่าเย้าเคิว( Dao Khau ) แต่ไม่รู้ตัวหนังสือโนมเย้า( Nom Dao )และไม่มีความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมของชนเผ่าตน  นายเหงวียนดึ๊กเจื่อง( Nguyen Duc Truong ) หัวหน้าฝ่ายดูแลด้านวัฒนธรรม การกีฬาและการท่องเที่ยวของอำเภอสิ่นโห่เผยว่า  คลังหนังสือโบราณของชนเผ่าเย้าเคิวเหลือประมาณ    ๕๐๐ เล่มและกระจัดกระจายตามหมู่บ้านต่างๆ  บางครอบครัวยังเก็บรักษาหนังสือเกี่ยวกับประวัติของตระกูลไว้แต่อ่านไม่ออก  ซึ่งสาเหตุที่ทำให้เด็กไม่รู้เรื่องวัฒนธรรมโบราณของเผ่าตนส่วนหนึ่งมาจากที่ผู้ใหญ่ไม่สนใจ  เด็กชายฟานแทงเซิน( Phan Thanh Son ) เล่าว่า ปู่ย่าตายายและคุณพ่อคุณแม่ต้องทำมาหากินไม่มีเวลาเล่าเรื่องของบรรพบุรุษและรากเง่าของตนให้ฟัง  “ คุณพ่อและคุณแม่ยังไม่เคยเล่าเรื่องรากเง่าของชนเผ่าเย้า  ที่โรงเรียนหนูได้เรียนหนังสือด้วยภาษากลางเหมือนเพื่อนคนอื่นๆทั่วไป โดยไม่ได้เรียนตัวหนังสือเย้า ”

ตัวหนังสือโนมเย้าโบราณ( อินเตอร์เน็ต )

จากสภาพปัจจุบันทำให้เราทุกคนต้องครุ่นคิดมาตรการอนุรักษ์มรดกหนังสือโบราณของชนเผ่าเย้าที่ล้ำค่าดังกล่าว ซึ่งมาตรการที่มีประสิทธิภาพคือ การมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนไม่ว่าจะเป็นทางการท้องถิ่น ชุมชน ชนเผ่าเย้าแต่ละคนตลอดจนต้องระบุการศึกษาตัวหนังสือโนมเย้าเข้าในหลักสูตรการเรียนการสอนของโรงเรียนหรือในโครงการภาคปฏิบัติเพื่อฟื้นฟูและสนองความรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมพื้นเมืองให้แก่ชนใหม่เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของตนตลอดไป ./.