ผู้กำกับอันเดร เมนราสกำลังคุยกับตัวละคร

 “ ภาพยนตร์หว่างซา-เวียดนามความปวดร้าวจากความสูญเสีย ”ที่มีความยาว๕๙ นาที เริ่มต้นด้วยเสียงขับกลอนของสตรีที่อาศัยริมฝั่งทะเลที่ว่า “ ท้องฟ้าและทะเลหว่างซาอันกว้างไกล มีคนออกทะเลแต่ไม่มีคนกลับ ”ยามรุ่งอรุณในหมู่บ้านประมงบิ่นห์โจว จังหวัดกว่างหง่าย   ซึ่งทำให้บรรยากาศในห้องฉายหนังของสหพันธ์องค์การวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีเวียดนามเงียบสงัด  เรื่องราวในภาพยนตร์เรื่องนี้นำผู้ชมกลับสู่ชีวิตของชาวประมงในตำบลบิ่นห์โจวและอำเภอเกาะหลีเซินที่มีชีวิตที่ยากลำบากเพราะต้องทำมาหากินกลางทะเลเพื่อเลี้ยงชีพ   นักแสดงเอกคือชาวประมง สตรีที่สามีและลูกออกทะเลทำประมงแต่ไม่มีวันกลับ  คนเหล่านี้ได้เล่าเรื่องชีวิตจริงของตนเอง  คุณเจิ่นถิ่งา ข้าราชการบำนาญ ที่อาศัยอยู่ในกรุงฮานอยต้องเช็ดน้ำตาหลายครั้งเพราะชีวิตที่ลำบากและโศกเศร้าของตัวละคร คุณงากล่าวว่า  “ ดิฉันเห็นใจกับความปวดร้าวและความลำบากของชาวประมงภาคกลางที่ต้องทำมาหากิน  ดิฉันร้องไห้เพราะสงสารพวกเขา  คนเหล่านี้ยังสาวแต่ต้องสูญเสียสามีที่เป็นเสาหลักของบ้าน ที่ต้องไปทำมาหากินเลี้ยงชีพและครอบครัวเพราะสามีและบุตรต้องเสียชีวิตกลางทะเล ความปวดร้าวและโศกเศร้านี้ใหญ่หลวงมาก ”

นายอันเดร เมนราส ผู้กำกับที่ถือสองสัญชาติคือฝรั่งเศสและเวียดนาม ท่านมีชื่อเวียดนามว่า โห่เกืองเกวี้ยต เป็นนักถ่ายทำภาพยนตร์สมัครเล่นร่วมกับทีมงานได้คลุกคลีและอยู่กินกับชาวประมงตำบลบิ่นห์โจวและอำเภอเกาะหลีเซินจนสามารถถ่ายทอดออกมาเป็นภาพยนตร์ที่สามารถเข้าถึงหัวใจผู้ชม  นายอันเดร เมนราสสามารถใช้เทคนิกต่างๆและภาษาภาพยนตร์ที่กระทัดรัดแต่สะท้อนความเป็นมนุษย์อย่างลึกซึ้ง  โดยท่านได้พูดคุยกับตัวละครด้วยภาษาเวียดนามอย่างเป็นกันเองและตัวละครเหล่านี้ได้เล่าเรื่องชีวิตและอาชีพของตนเอง ทั้งนี้ทำให้ภาพยนตร์มีชีวิตชีวาและสะท้อนความจริง

ผู้กำกับอันเดร เมนราสคุยกับครอบครัวชาวประมง

เสียงพูดคุยระหว่างนายอันเดรกับนายเตียวเวียดหล่าชาวประมง

คุณรู้สึกเสียดายที่ได้ออกทะเลจับปลาในบริเวณพื้นที่ทะเลหว่างซาไหม๊

หากไม่มีเงินซื้อเครื่องมือทำประมงก็รู้สึกเสียดายมาก ผมออกทะเลเพื่อทำมาหากินและปกป้องทะเลเพราะหว่างซาเป็นของเวียดนาม ดังนั้นเราต้องออกทะเลจับปลาและพิทักษ์รักษา

คุณคิดถึงหว่างซาไหม๊

คิดถึงมากครับเพราะมันอยู่ใกล้นิดเดียว

นายฝ่ามวันจูง อาจารย์มหาวิทยาลัยสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์เห็นว่า ชาวประมงบิ่นห์โจวและหลีเซินก็เช่นเดียวกับชาวประมงเวียดนามคนอื่นๆเป็นวีรชนคนธรรมดา  คนเหล่านี้ได้หว่านแหจับสัตว์น้ำและปกป้องพื้นที่ทะเลทำประมงที่ได้สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ  นายจูงกล่าว  “ ผมรูสึกสงสารแต่ก็ศรัทธาต่อความกล้าหาญและทรหดของคนเหล่านี้เพราะพวกเขาไม่มีทางอื่นใดเพื่อทำมาหากิน  และสิ่งที่มีค่ากว่าก็คือ พวกเขาได้มีส่วนร่วมในการยืนยันอธิปไตยของเวียดนามเหนือหมู่เกาะหว่างซาหรือพาราเซล ”

ฉากที่ทำให้ผู้ชมกลั้นน้ำตาไม่อยู่คือความในใจของบรรดาแม่ม่ายในเขตชนบทยากจน ส่วนทีมถ่ายทำภาพยนตร์ก็ต้องหยุดการถ่ายทำหลายครั้งเพราะน้ำตาไหลเมื่อฟังเรื่องราวของตัวละคร   คุณเหงวียนถิ่เตวี้ยตเล่าความในใจ

แม่มายตัวละคร

“ สามีของดิฉันสูญหายอย่างไร้ร่องรอยและข่าวก็ไม่มีด้วย ทิ้งลูกน้อย ๓ คนให้แก่ดิฉัน  สำหรับชาวประมงนั้น สามีเป็นกำลังหลักในการทำมาหากินเพื่อประทังชีวิต  บัดนี้ไม่มีสามีแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง ที่ดินทำกินก็ไม่มีจึงต้องทำงานรับจ้างไปวันๆเพื่อหาเงิน ๓ หมื่นด่งเลี้ยงลูก ”

นายเหงวียนกุ๊ยเหียบ อาศัยที่เขตบาดิ่นห์ กรุงฮานอยเคยคิดว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้จะเน้นสะท้อนความยากลำบากและความเหน็ดเหนื่อยของชาวประมงภาคกลางเวียดนามที่ต้องฝ่าคลื่นลมแรงในทะเลหว่างซาเพื่อทำการประมง แต่เมื่อได้ชมภาพยนตร์แล้วนายเหียบรู้สึกบอกไม่ถูกเพราะภาพเกี่ยวกับแนวหลังและครอบครัวชาวประมง  นายเหียบกล่าว  “ น้ำตาผมไหลไม่หยุดขณะผมชมภาพยนตร์เรื่องหว่างซา-เวียดนามความปวดร้าวจากความสูญเสีย เพราะรู้สึกสงสารประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ริมฝั่งทะเล  คนเหล่านี้มีชีวิตที่ตรากตรำมาก  ขอขอบคุณผู้กำกับที่ได้สร้างภาพเกี่ยวกับชีวิตจริงของชาวประมงในปัจจุบัน  ฉากเกี่ยวกับเด็กที่ต้องสูญเสียพ่อและภรรยาอุ้มลูกพร้อมร้องไห้ทำให้ผมรู้สึกปวดใจมากๆ  สามีของเธอเป็นเสาหลักของบ้านที่ทำมาหากินเลี้ยงภรรยาและลูกๆ แต่ปัจจุบันเธอต้องทำหน้าที่นี้แทนสามีเพื่อเลี้ยงดูลูกจนโต  แม้ภาพยนตร์เรื่องนี้ยาวแค่ ๕๙ นาทีเท่านั้นแต่ก็สามารถถ่ายทอดชีวิตที่ลำบากตรากตรำของชาวประมงได้หมด”

ความเศร้าโศกแสดงออกจากสายตาของแม่ม่ายที่สูญเสียสามี

ฉากสุดท้ายของภาพยนตร์คือภาพสุสานท่ามกลางลมแรงและตัวหุ่นดินเหนียวที่ปั้นเหมือนหน้าตาของผู้ที่เสียชีวิตหลายตัว พร้อมเสียงขับกลอนดังขึ้นว่า “ ท้องฟ้าและทะเลหว่างซาอันกว้างใหญ่ มีคนออกทะเลแต่ไม่มีคนกลับ ”  ท่านจูห่าว ศ.และนายกสมาคมมิตรภาพเวียดนาม-ฝรั่งเศสเห็นว่า  “ นี่คือหลักฐานที่น่าเชื่อถือ  ภาพการพูดคุยระหว่างผู้กำกับกับชาวบ้านส่วนใหญ่เป็นภาพการพูดคุยกับภรรยาที่สูญเสียสามีและลูกที่ต้องสูญเสียพ่อ คนเหล่านี้ต้องแบกรับความปวดร้าวโดยไม่มีใครได้รับทราบ  และความปวดร้าวนี้ไม่สามารถบรรยายให้หมดได้ ”

ภาพยนตร์เรื่อง “ หว่างซา-เวียดนามความปวดร้าวจากความสูญเสีย ”ได้ปลุกเร้าจิตใจของผู้ชมทุกคนให้มีส่วนร่วมมากขึ้นและรณรงค์คนอื่นๆสนับสนุนทั้งด้านทรัพย์สินและจิตใจต่อครอบครัวชาวประมงที่ต้องเผชิญกับอันตรายในทุกๆวันแต่ยังคงยืนหยัดออกทะเลทำมาหากินและปกป้องเขตทะเลและเกาะแก่งของมาตุภูมิ ./.