เด็กๆ ได้มีโอกาสเข้าร่วมการละเล่นแบบง่ายๆด้วยภาษาของตัวเองคือ “ญอโญง” ในภาษาม้งหมายถึง “สวัสดี” ต่อจากนั้นได้ฟังดนตรีและเต้นไปตามความรู้สึกของตน วีธีการเข้าถึงละครผ่านดนตรีได้ช่วยให้เด็กๆส่งเสริมจินตนาการและกลายเป็นตัวละครที่สะท้อนภาพของป่าไม้ของท้องถิ่นที่ตนอาศัย จากการเข้าถึงอย่างเปิดกว้างและเป็นกันเองนี้ รายการนี้ได้ช่วยให้เด็กชาวม้งในตำบลก๊านจูฝิ่นรู้จักละครเพลงวิทยุ ลี้มี้จ้า นักเรียนม. 2 เผยว่า “หนูชอบมาก ชอบเขียนบทละครและชมการแสดงของพี่ๆ ทั้งนี้ก็รู้สึกว่า ละครวิทยุมีความใกล้ชิดกับชีวิตของพวกหนู”

ถึงแม้ในตอนแรก เด็กชาวม้งจะรู้สึกอายและแค่รวมกลุ่มกันเพื่อทำการสำรวจเท่านั้นแต่เมื่อได้รับการแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ เด็กๆก็สามารถเชื่อมโยงกันได้โดยฟังลมหายใจ เสียงหัวใจและสัมผัสถึงความสงบในตัวเอง จากนั้นพวกเขาสามารถจินตนาการได้อย่างสมบูรณ์เพื่อวาดภาพธรรมชาติรอบตัว นี่คือภาพแห่งความฝันที่สะท้อนความปรารถนาของพวกเขา โดยเด็กผู้หญิงส่วนใหญ่วาดภาพที่สะท้อนถึงความนุ่มนวล เช็น ดอกกุหลาบ ดอกกล้วยไม้ ดอกผักกาดและดอกกล้วย ส่วนเด็กผู้ชายวาดภาพก้อนหินและสายรุ้ง เพราะพวกเขาคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วและเป็นภาพในฝันของพวกเขา โดยดอกไม้หมายถึงความปรารถนาเกี่ยวกับการเต้นรำ ส่วนก้อนหินหมายถึงความแข็งแกร่งและความมั่นคงให้คนอื่นพึ่งพาอาศัย

ในเขตเขาที่ก๊านจูฝิ่นม้ง มีเด็กชายอายุ 13 ปี ชอบเรียกตัวเองว่าก้อนหิน เพราะตั้งแต่เกิดไม่ว่าไปทางไหนก็เห็นแต่ก้อนหิน ทั้งทางไปโรงเรียนหรือทางในป่าที่เดินไปหาฟืน ดังนั้นเขามีความปรารถนาว่าจะเป็นก้อนหินที่เข้มแข็งท่ามกลางสายฝนและแสงแดด ซึ่งเด็กชายคนนั้นก็คือหวื่อมี้โน นักเรียนม. 2 หวื่อมี้โนอธิบายว่า “ผมวาดก้อนหินเพราะอาศัยอยู่ในเขตเขาหิน ก้อนหินนี้สำคัญมาก มันใหญ่โตและสวย แม้จะต้องตากแดดตากฝนแต่มันก็ยังคงเหมือนเดิม”

สิ่งที่สะท้อนจากภาพวาดเหล่านี้คือ นักเรียนชาวม้งทุกคนต่างมีไหวพริบและมีความคิดสร้างสรรค์ ดังนั้นหลังจากวาดภาพเสร็จ พี่ๆอาสาสมัครและบรรดาผู้เชี่ยวชาญจึงได้ช่วยถ่ายทอดภาพเหล่านี้ให้เป็นละครวิทยุที่มีความหมาย

ส่วนนางเตวี๊ยดมิงห์ ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะเพื่อการพัฒนาชุมชน ซึ่งเป็นหนึ่งในอาสาสมัครก็รู้สึกประทับใจมากเมื่อได้เห็นความคิดสร้างสรรค์ของเด็กชาวม้งในตำบลก๊านจูฝิ่น เธอบอกว่า “พวกเขาสามารถวาดภาพเพื่อใช้แทนภาษาได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังเต็มไปด้วยจินตนาการและช่างสังเกต เรื่องเกี่ยวกับดอกผักกาดเศร้ามากเพราะบานในฤดูหนาวแต่ดอกกุหลาบบานตลอดปี ดังนั้น ดอกกุหลาบจึงถามดอกผักกาดว่า “ทำไมคุณไม่เล่นกับฉัน” แม้เป็นเรื่องธรรมดาแต่ก็เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่า เด็กๆเหล่านี้สังเกตสิ่งรอบตัวในชีวิตประจำวันได้ละเอียดมาก”

พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว เราไม่ใช่คนร้าย เราไม่ดื่มเหล้า พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว เราได้ไปโรงเรียน เราเป็นอิสระ โอ้ เรามีความสุขมาก...

เด็กชาวม้งได้มีโอกาสเล่นละครวิทยุด้วยตนเอง ซึ่งช่วยให้พวกเขามีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้นและพยายามมากขึ้นเพื่อแปรความฝันให้กลายเป็นความจริง.