“หนูชื่อคริสเตียน มาจากประเทศฟิลิปปินส์ หนูเห็นว่า เรามีกฎหมายต่อต้านการทารุณกรรมเด็กในครอบครัว โรงเรียนและในชีวิตแล้ว แต่การปฏิบัติยังไม่มีประสิทธิภาพเพราะเด็กหลายคนยังไม่มีความรู้เกี่ยวกับสิทธิการป้องกันตนเอง ยกตัวอย่างเช่นกรณีของหนู หนูเคยถูกเพื่อนๆทำร้ายในโรงเรียนแต่ขณะนั้นหนูยังไม่รู้วิธีการป้องกันตนเองและไม่กล้าแจ้งให้ครูอาจารย์ทราบ หนูหวังว่า เหตุนี้จะไม่เกิดกับเพื่อนคนอื่นๆอีก”

นี่คือความคิดเห็นของตัวแทนเด็กคนหนึ่งที่เข้าร่วมฟอรั่มฯและในการนี้ ผู้แทนทุกคนต่างให้ข้อสังเกตว่า การทารุณกรรมเด็กเป็นปัญหาที่ต้องได้รับการแก้ไขในโรงเรียน ชุมชนและครอบครัว ซึ่งไม่เพียงแต่เกิดขึ้นในประเทศฟิลิปปินส์เท่านั้น หากยังเกิดขึ้นในประเทศต่างๆในกลุ่มอาเซียนอีกด้วย ผลการวิจัยเกี่ยวกับการทารุณกรรมเด็กในภูมิภาคเอเชียตะวันออกและแปซิฟิกปรากฎว่า อัตราการทำร้ายร่างกายเด็กในบรรดาประเทศอาเซียนอยู่ที่ประมาณร้อยละ 10-30 การล่วงละเมิดทางเพศอยู่ที่ร้อยละ 1.7 ถึงกว่าร้อยละ 10 การล่วงละเมิดทางอารมณ์อยู่ที่ร้อยละ 70 และอัตราการใช้แรงงานเด็กคิดเป็นเกือบร้อยละ 60

กฏหมายของแต่ละประเทศต่างกำหนดเกี่ยวกับสิทธิของเด็กโดยมีบทลงโทษต่อผู้ที่ต้องโทษในคดีประเภทนี้ตั้งแต่ 3 ปีจนถึงขั้นประหารชีวิต แต่งานด้านการปกป้องเด็กไม่ได้เกิดประสิทธิผลมากนักเนื่องจากสังคมยังขาดความรู้เกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว จึงสร้างเป็นอุปสรรคไม่น้อย ดังนั้นหนึ่งในมาตรการที่รัฐบาลของบรรดาประเทศอาเซียนกำลังปฏิบัติอย่างเข้มแข็งคือ เพิ่มการประชาสัมพันธ์และยกระดับความรู้ในสังคม นายคุณ ดั๋งฮวานาม อธิบดีกรมป้องกันเด็กสังกัดกระทรวงแรงงาน ทหารทุพพลภาพและสังคมเวียดนามได้แสดงความคิดเห็นว่า “บรรดาประเทศอาเซียน รวมทั้งเวียดนามกำลังปฏิบัติสิทธิการเข้าร่วมของเด็ก ให้ความเคารพต่อความเห็นของเด็ก นอกจากนี้ก็ต้องมีแผนปฏิบัติการที่มีประสิทธิภาพเพื่อยกระดับความรู้ของประชาชนและชุมชนเกี่ยวกับการปกป้องสิทธิของเด็ก ในหลายปีที่ผ่านมา รัฐบาลเวียดนามได้จัดการเสวนา การสัมมนาและการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับสิทธิของเด็กในท้องถิ่นต่างๆ รวมทั้งการเผยแพร่สิทธิการป้องกันตนเองให้แก่เด็กในโรงเรียน พวกเรามีความเชื่อมั่นว่า การปกป้องสิทธิของเด็กจะได้รับการปฏิบัติอย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นในอนาคต”

นอกจากได้รับการปกป้องด้วยกฎหมายและการดูแลเอาใจใส่จากสังคม เด็กแต่ละคนก็ต้องปกป้องตนเองด้วย นี่คือความเห็นของนาง มาร์ตา ซานตอส ภัยอิส ตัวแทนพิเศษของเลขาธิการใหญ่สหประชาชาติเกี่ยวกับปัญหาการทารุณกรรมเด็กในฟอรั่มครั้งนี้ โดยย้ำถึงมาตรการที่มีประสิทธิภาพในการปกป้องเด็กคือสร้างจิตสำนึกเกี่ยวกับการป้องกันตนเองให้แก่เด็กๆ ให้กำลังใจและส่งเสริมให้เด็กแสดงความคิดเห็นและเสียงพูดของตน “เสียงพูดของเด็กมีความสำคัญมากในการประยุกต์ใช้ข้อกำหนด นโยบายและแผนการปฏิบัติของแต่ละประเทศ เพราะเป็นการสะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกของเด็กในโรงเรียน ในชุมชนและในครอบครัวเกี่ยวกับสิ่งใดที่จะปกป้องเด็ก สิ่งใดที่ไม่เป็นประโยชน์ สิ่งใดที่ทำให้เด็กรู้สึกกลัว ซึ่งรัฐบาลบรรดาประเทศสมาชิกอาเซียนต้องส่งเสริมให้เด็กออกมาแสดงทัศนะและความคิดเห็นเกี่ยวกับนโยบายต่างๆ นี่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก”

อาจกล่าวได้ว่า การต่อต้านการทารุณกรรมเด็กเป็นภาระหน้าที่ของทุกรัฐบาล ทุกประเทศและทุกคนในสังคม เด็กๆ ซึ่งจะเป็นเจ้าของประเทศในอนาคตนั้นจะสามารถเติบโตอย่างมั่นคง มีสุขภาพแข็งแรงและกลายเป็นเสาหลักของประเทศได้ก็ต่อเมื่อการทารุณกรรมเด็กได้ถูกขจัดให้หมดไปและสิทธิต่างๆของเด็กได้รับการปฏิบัติอย่างสมบูรณ์.