โซนเหล้าพื้นเมือง

บรรยากาศกลางไหล่เขาหินตายแหม่ว อำเภอแหม่ว หวากที่ปกคลุมด้วยเมฆหมอกยามเช้ามืดและเสียงเรียกหากันไปจ่ายตลาด เสียงร้องของสัตว์ประเภทต่างๆไม่ว่าจะเป็นปศุสัตว์และสัตว์ปีก ชนเผ่าหนุ่ง เย้า ม้งและไย้หลั่งไหลไปยังตลาดอย่างไม่ขาดสาย  ตลาดนัดแหม่ว หวากมีมานานแล้วและจะเปิดทุกๆวันอาทิตย์ ซึ่งได้กลายเป็นศูนย์การค้าของตัวเมืองแหม่ว หวาก อีกทั้งแฝงไว้ซึ่งคุณค่าทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่เป็นอัตลักษณ์ที่ไม่มีตลาดนัดแห่งใดในเขตเขาตะวันตกเฉียงเหนือหรือเขตเตย บั๊กเหมือน

สินค้าที่วางขายในตลาดมีมากมายหลากหลายชนิดให้เลือก โดยชาวบ้านขายสินค้าเกษตรและเครื่องใช้ในครัวเรือนที่ทำเองและสินค้าหัตกรรม และเลือกซื้อสินค้าที่จำเป็นเช่น เสื้อกันหนาว รองเท้าแตะพลาสติก รองเท้าไต่เขาและโทรศัพท์มือถือ ตลาดนัดแหม่ว หวากยังเป็นสถานที่พบปะ ลิ้มลองอาหารพื้นเมืองและเป็นสถานที่จัดการละเล่นพื้นเมืองต่างๆ  คุณฝ่าน ถิ่ หมุ่ย ชนเผ้าเย้าแดงเล่าว่า  “ ดิฉันมีเงินไม่มากจึงซื้อสินค้าได้ไม่มากนัก  วันนี้ขายข้าวได้กว่า ๑ ล้านด่งหรือประมาณ ๑,๕๐๐บาทเท่านั้นจึงเที่ยวเล่นอย่างเดียว ”

ภาพที่สร้างความประทับใจต่อนักท่องเที่ยวคือ สตรีขายเหล้าพื้นเมือง พวกเขายืนเป็นแถวยาวเหยียด ด้านหน้าแต่ละคนวางไหเหล้าข้าวโพด และมีช้อนอะลูมีเนียมเพื่อตักเหล้า  ลูกค้าคนไหนที่อยากซื้อจะตักเหล้าชิมก่อนและนักท่องเที่ยวบางคนแค่ลองชิมเท่านั้นก็รู้สึกเมาแล้ว นายมาลโก กูซานี นักท่องเที่ยวชาวอิตาลีเล่าว่า  “ พวกเราซื้ออาหารบางอย่าง ที่ตลาดมีอาหารหลายอย่างที่ไม่มีที่อิตาลีและผมอยากชิมอาหารพวกนี้  ที่ตลาดมีเสื้อผ้าชุดประจำชนเผ่าขายและมีของที่ระลึกมากมายให้ผมเลือกซื้อเป็นของฝากให้แก่พ่อแม่ ”

โซนขายผักสด

ตลาดเคิว วาย ซึ่งตั้งอยู่ในตำบลเคิว วายแตกต่างจากตลาดแหม่ว หวากเนื่องจากชาวบ้านไปตลาดเพื่อพบปะกับคนรักที่ต้องแยกจากกันไปคนละทางเพราะเหตุผลใดเหตุผลหนึ่ง พวกเขาได้คุยเรื่องในใจและแสดงความรักความคิดถึงกันเพราะต้องห่างเหินกัน  ชาวบ้านที่นี่เรียกตลาดเคิว วายว่า ตลาดแห่งความรัก   มีตำนานเล่ามาว่า ตลาดรักเคิว วายมีมากว่า ๑๐๐ ปี  และที่มาของตลาดมาจากเรื่องความรักระหว่างหนุ่มชนเผ่าหนุ่งกับสาวชนเผ่าไย้ แต่พวกเขาต้องแยกกันคนละทางเพราะถูกพ่อแม่ขัดขวาง คู่รักนัดเจอกันที่ภูเขาในวันที่ ๒๓ เดือนสามตามจันทรคติทุกปี ต่อมาที่บริเวณภูเขานัดพบได้กลายเป็นตลาด แต่จะเปิดครั้งเดียวในปีและเป็นสถานที่นัดพบของคู่รักแต่ไม่ได้แต่งงานกัน นายถ่อ มี้  ถ่า ที่อาศัยอยู่ที่ตำบลก๊าน จู ฝี่น อำเภอแหม่ว หวาก คุยว่า เขารอคอยมาตลาดนัดนานถึงหนึ่งปีเพื่อที่จะได้พบกับคนรัก

“ ต้องอนุรักษ์ตลาดแห่งความรัก เมื่อก่อนการแต่งงานพ่อแม่จะเลือกเจ้าสาวให้ แต่บัดนี้ ผมมีคู่รักแล้ว เธอมีอายุอ่อนกว่าผม ๕ ปี  ถ้ามาตลาดแห่งความรักก็ต้องเจอเธอให้ได้ หากไม่ได้เจอก็จะไม่กลับบ้าน ”

ลูกน้อยตามแม่ไปตลาด

ตลาดแห่งความรักเคิว วายตั้งอยู่ในลานกว้างบนยอดเนิน ผู้คนมาตลาดเพื่อหาคนรักของตนและคุยกันเรื่องราวหวานๆในอดีตและความอาลัยคิดถึงช่วงเวลาอันหวานซึ้งที่ได้ผ่านพ้นไปแล้ว   แม้ทั้งสองฝ่ายจะมีครอบครัวแล้ว แต่พวกเขายังคงมาหากันเพื่อเล่าถึงความอาลัยคิดถึงกันเพื่อคลายความโหยหาต่อกัน พวกเขาคุยกันตั้งแต่เช้ายันค่ำและจะกลับบ้านตอนกลางดึก  นายถาเล่าว่า  “  บ้านอยู่ห่างจากตลาด ๑๐ กิโลเมตร ผมขับรถมอเตอร์ไซค์มาตลาดแห่งความรักตอนประมาณ ๖ โมงเช้า นัดเจอกันที่ตลาด เมื่อเจอกันแล้วจะนั่งคุยกัน เขาแต่งงานแล้วจึงไปไหนไม่ได้ พวกเราจึงนั่งคุยกันเรื่องดีเรื่องเศร้าในปีและความยากลำบาก  ผมอยากให้พวกเราได้อยู่ด้วยกันไม่ต้องแยกจากกันไป  ”  ทุกวันนี้ ตลาดแห่งความรักเคิว วายยังเป็นสถานที่หาคู่รักของหนุ่มสาวชนเผ่า ซึ่งมีคู่รักหลายคู่ได้กลายเป็นสามีภรรยาเมื่อมาที่นี่ .