ช่างภาพเจิ่นห่ง (หนังสือพิมพ์เดิ๊ตหมุย ออนไลน์)

นายเจิ่นห่งเริ่มอาชีพผู้สื่อข่าวตั้งแต่ช่วงสงครามต่อต้านอเมริกากำลังดุเดือด  เขาได้เขียนบทความและถ่ายภาพเกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆในช่วงเวลานั้น ซึ่งได้ลงในหนังสือพิมพ์กวนโด่ยเญินเญิน หนังสือพิมพ์ภาพข่าวและหนังสือพิมพ์เญินเญิน ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ฉบับใหญ่ของเวียดนาม  นายห่งกล่าวว่า “ ผมเข้ามาทำงานในหนังสือพิมพ์กวนโด่ยเญินเญินจึงมีโอกาสได้สัมผัสกับความปวดร้าวและความเสียสละของผู้ที่ร่วมสนามรบ เมื่อออกนอกสถานที่ผมได้พบเห็นภาพคนที่ต้องทนทุกข์ทรมานมากกว่าผู้ที่อยู่ในสมรภูมิ  ผมต้องทำงานตามหน้าที่ของตัวเองแต่ยังคงสงวนเวลาส่วนหนึ่งเพื่อถ่ายรูปคุณแม่วีรชนมาจนถึงขณะนี้ ”

ช่างภาพเจิ่นห่งไม่เพียงแต่ถ่ายภาพเพื่อเก็บเสี้ยววินาทีที่โดดเด่นบนใบหน้าของผู้เป็นแม่เท่านั้นหากยังสะท้อนคุณสมบัติของคุณแม่วีรชนเวียดนาม  เมื่อได้พบคุณแม่ นายห่งรู้สึกถึงความดูแลอย่างอบอุ่นเพราะเขารู้สึกเหมือนมีแม่ของเขาอยู่ในนั้น  สำหรับช่างภาพเจิ่นห่งนั้น คุณแม่ทุกคนในแผ่นดินเวียดนามตัวอักษรณ์เอสนั้นล้วนเป็นวีรชน  “ ปี ๑๙๖๘ ผมอาศัยอยู่บ้านเลขที่ ๘ ถนน หลีนามเด๊ ทุกๆเย็นภาพที่ติดตาของผมคือ แม่เฒ่าคนหนึ่งไปรับหลานที่โรงเรียนด้วยความรักใคร่ที่มีต่อกันเป็นพิเศษ  ครั้งที่สองเมื่อผมกลับบ้านเกิดคารวะคุณแม่ที่มีอายุ ๙๒ ปี แต่ท่านยังถือเราเป็นเด็ก ท่านอาบน้ำ สระผมและถูหลังให้ผมซึ่งผมเห็นความสุขปรากฎในสายตาของท่าน ความรักของแม่ที่มีต่อผมทำให้ผมนึกถึงเพื่อนร่วมรบเพราะความสุขของแม่ผมแม้จะเรียบง่ายแต่ไม่ใช่ว่าคุณแม่หลายล้านคนในแผ่นดินเวียดนามจะได้รับเนื่องจากลูกชายของเขาได้เสียชีวิตในสนามรบ  จากสายตาของคุณแม่และภาพแม่เฒ่าอยู่บ้านเลขที่ ๘ ถนนหลีนามเด๊ได้สร้างแรงบันดาลใจให้ผม ตั้งแต่นั้นมาผมจึงได้พยายามค้นหาพลังที่ซ่อนเร้นของผู้เป็นแม่ ”

คุณแม่แค้ง (หนังสือพิมพ์เดิ๊ตหมุย ออนไลน์)

จากความปรารถนาเกี่ยวกับการค้นพบพลังที่แฝงไว้ของสตรีเวียดนามซึ่งโดดเด่นคือคุณแม่ที่มีลูกเสียชีวิตหลายคนเพื่อมาตุภูมิ ปี ๑๙๙๕ ช่างภาพเจิ่นห่งได้จัดงานนิทรรศการภายใต้หัวข้อ “ ภาพเหมือนของแม่ ” ช่างภาพเจิ่นห่งเผยว่าเมื่อชมนิทรรศการของผมแล้ว ผู้สื่อข่าวอเมริกันคนหนึ่งได้กล่าวว่า สาเหตุที่พวกคุณชนะพวกเราในสงครามเวียดนามอยู่ตรงที่ภาพเหมือนคุณแม่  ซึ่งช่างภาพเจิ่นห่งเห็นว่า ข้อสังเกตนี้มีเหตุมีผลเพราะว่าลูกทุกคนไม่ว่าจะทำในอาชีพอะไรหรือในสมรภูมิที่ต้องเสี่ยงกับชีวิตพวกเขามักจะคิดถึงแม่ของตัวเองและอยากทำอะไรสักอย่างหนึ่งที่ดีที่สุดเพื่อเป็นของขวัญมอบให้แก่แม่ สรุปแล้ว แม่เป็นพลังที่นำไปสู่ชัยชนะ

ปัจจุบัน คุณห่งถ่ายภาพเกี่ยวกับแม่ได้ประมาณ ๒,๐๐๐ ภาพ ซึ่งแต่ละภาพเป็นเรื่องราวที่น่าจดจำ ช่างภาพเจิ่นห่งเล่าเรื่องการถ่ายภาพคุณแม่เหงวียนถิ่แค้ง อำเภอห่อนเดิ๊ต จังหวัดเกียนยางว่า “ ผมถ่ายภาพคุณแม่แค้งที่ลูกชายทั้ง ๗ คนได้สละชีพในสนามรบ เมื่อผมกลับมาเยี่ยมคุณแม่กองทัพน้อยที่ ๔ ได้สร้างบ้านที่โอ่โถงสวยงามให้แล้ว  ผมมาบ้านท่านครั้งแรกเห็นภาพท่านนั่งอยู่คนเดียวข้างๆคือหม้อข้าวพร้อมกับข้าวได้แก่ปลาทอดกับผัก และลูกแมวตัวหนึ่ง  ครั้งนั้นผมสวมใส่ชุดทหาร แล้วคุณแม่วิ่งออกมากอดเพราะนึกว่าลูกชายของท่านกลับบ้าน ผมและแม่แค้งได้กอดกันและร้องไห้ ผมจึงไม่สามารถถ่ายภาพของท่านได้  และผมต้องกลับมาบ้านท่านอีก ๓ ครั้งจึงจะถ่ายได้  นับเป็นภาพที่ผมชอบที่สุด ”

คอยลูกกลับมา (  คุณแม่ทื้อมีลูกทั้ง ๙ คนสละชีพเพื่อชาติ  - ภาพหนังสือพิมพ์เดิ๊ตหมุย ออนไลน์ )

อีกภาพหนึ่งเกี่ยวกับคุณแม่ทื้อ ซึ่งชีวิตของท่านได้กลายเป็นตำนาน เป็นอนุสาวรีย์แห่งความรักชาติและความเสียสละ คุณแม่ทื้อเป็นคุณแม่วีรชนเวียดนามของจังหวัดกว่างนามที่มีลูกเสียชีวิตในสงครามต่อต้านนักล่าเมืองขึ้นฝรั่งเศสและสงครามต่อต้านอเมริกาผู้รุกราน โดยสามี ลูกทั้ง ๙ คน ลูกเขย ๑ คนและหลาน  ๒ คนของท่านได้จากท่านไปอย่างไม่มีวันกลับเพื่อเอกราชของประเทศ ผลงาน คอยลูกกลับมาของช่างภาพเจิ่นห่งได้ทำให้ผู้ชมหลายคนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ นายเจิ่นห่งคุยกับพวกเราว่า เมื่อเขาถ่ายภาพคุณแม่ทื้อนั้น ใบหน้าที่อดทนของท่านยังสะท้อนความหวังว่าสักวันจะมีลูกคนใดคนหนึ่งในจำนวน ๙ คนจะกลับมา และท่านได้เสียชีวิตไปเมื่อมีอายุ ๑๐๗ ปีโดยไม่ได้พบลูกแม้แต่คนเดียว

ภาพเกี่ยวกับแม่ของช่างภาพเจิ่นห่งได้จัดพิมพ์เป็นภาพหนังสือภายใต้ชื่อ “ ภาพเหมือนของแม่ ” โดยสำนักพิมพ์กวนโด่ยเญินเญินเมื่อปี ๑๙๙๗ และได้รับการคัดเลือกเป็นผลงานยอดเยี่ยมประจำปี ๑๙๙๘ จากสมาคมช่างภาพเวียดนาม  แต่ความสุขที่สุดสำหรับช่างภาพเจิ่นห่งคือ ทุกครั้งกลับไปถ่ายภาพคุณแม่ เขาได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นเหมือนลูกชายจากคุณแม่ทุกท่าน ./.