หนังสือสวดมนต์ของชาวซ๊านจี๋นั้นถือว่ามีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งโดยบทสวดแต่ละบทถูกบันทึกไว้เป็นภาษาโนมซึ่งเป็นภาษาเวียดนามโบราณดังนั้นหนังสือนี้จึงได้รับการรักษาอย่างดีโดยใส่ในกล่องลงรักปิดทองและเก็บไว้บนหิ้งบูชาและมีแต่ผู้ชายในบ้านเท่านั้นที่สามารถเอาหนังสือสวดมนต์มาใช้ได้ มีทั้งหนังสือบทสวดใช้ในงานศพ งานแต่งงาน การคลอดลูกหรือการดูวันที่มีฤกษ์งามยามดี รวมทั้งเพลงพื้นบ้านแบบโบราณ ซึ่งบางครอบครัวมีหนังสือแบบนี้มากถึง50ม้วน แต่เนื่องจากถูกเขียนเป็นภาษาโบราณดังนั้นในชุมชนชาวซ๊านจี๋มีน้อยคนที่สามารถอ่านได้และมีไม่กี่คนที่รู้จักประกอบพิธีสักการะตามที่เขียนในหนังสือ ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องที่นาย เลิมวันแอวง อาจารย์ที่อ.หลุกหงานต้องกลุ้มใจมานาน“หนังสือสวดมนต์นั้นมีหลายประเภทเช่นใช้ในการสักการะบรรพชน ชุมชน หรือในมหามงคลต่างๆ ซึ่งในครอบครัวที่มีคนรู้หนังสือก็ต้องขอให้ผู้ที่เป็นหมอผีสอนวิธีการอ่านบทสวดมนต์ให้เพื่อบันทึกไว้ใช้ต่อไป เดี๋ยวนี้ผู้ที่ทำอาชีพหมอผีก็มีไม่มากแล้วดังนั้นคนรุ่นใหม่ก็ต้องศึกษาทำเองเพื่อสืบทอดวัฒนธรรมในการบูชาบรรพชนอันเป็นการรักษษไม่ให้สูญหายไป”

โดยภาพเหล่านี้จะถูกนำมาใช้เฉพาะในงานสำคัญๆเท่านั้น เช่นเกี่ยวกับธรรมชาติก็มีภาพของเมฆหมอกฝนฟ้า เกี่ยวกับศาสนาความเชื่อก็มีภาพพระพุทธเจ้าหรือเทพเจ้าแห่งความศักดิ์สิทธิ์องค์ต่างๆ ตลอดจนเทพผู้กำเนิดอาชีพพื้นเมือง การเกษตร การปศุสัตว์ การรักษาโรค เป็นต้น ดร.เจิ่นบิ่ง อาจารย์จากมหาวิทยาลัยวัฒนธรรมฮานอยเผยว่า ภาพประกอบพิธีสักการะนั้นมีบทบาทสำคัญเป็นอย่างยิ่งในชีวิตจิตใจของชนเผ่าซ๊านจี๋“ภาพเกี่ยวกับโลกก็ต้องวาดให้เห็น3ชั้นทั้งมนุษย์ เมืองสวรรค์ เมืองบาดาล เมืองนรก ซึ่งถ้าอยากสักการะขอพรจากเง็กเซียนฮ่องเต้หรือเทพเจ้าอื่นๆก็ต้องทำให้ภาพนั้นมีบรรยากาศที่ศักดิ์สิทธิ์ เมื่อแสดงความเคารพต่อพระพุทธเจ้าก็ต้องใช้ภาพวาดพระพุทธรูป หรือเมื่อสื่อถึงโลกมนุษย์ก็ใช้ภาพวาดสิ่งมีชีวิตต่างๆ เป็นต้น”