(VOVworld)- อาชีพพื้นเมืองของชาวเวียดมีมาแต่เนิ่นนานและมีความผูกพันธ์กับอารยธรรมข้าวนาดำ กับอาชีพพื้นเมืองที่ผลิตผลิตภัณฑ์หัตถกรรมอันปราณีตสวยงามและมีคุณภาพ ซึ่งอาชีพหัตถกรรมพื้นเมืองเหล่านี้ไม่เพียงแต่สร้างผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจเท่านั้นหากยังสะท้อนให้เห็นถึงขนบธรรมเนียมประเพณีและเอกลักษณ์วัฒนธรรมของหมู่บ้านชนบทเวียดนามอีกด้วย

หมู่บ้านผลิตทองคำเปลวเกียวกิ

หมู่บ้านศิลปาชีพต่างๆของชาวเวียดมักจะอยู่ในเขตที่ราบลุ่มแม่น้ำแดงเช่นที่กรุงฮานอย จ.บั๊กนิง ท้ายบิ่ง นามดิ๋ง แล้วพัฒนาไปพร้อมกับประวัติศาสตร์การสร้างสรรค์และรักษาชาติบ้านเมืองของชาวเวียดนาม ในสมัยก่อนเศรษฐกิจของชาวเวียดโบราณอาศัยการปลูกข้าวเป็นหลักดังนั้นในช่วงว่างเว้นจากการทำนาทำไร่ เกษตรกรมักจะทำเครื่องจักสานหรือตีเหล็กเพื่อเป็นของใช้ในครอบครัวและเป็นอุปกรณ์การผลิตเกษตร กาลเวลาได้ผ่านไปงานเหล่านี้ได้พัฒนากลายเป็นอาชีพหัตถกรรมแบบครอบครัวและขยายกว้างออกไปเป็นชุมชนเป็นหมู่บ้านที่แบ่งตามแขนงงานต่างๆ เช่นมีหมู่บ้านเซรามิก ทอเสื่อ ทอผ้า แกะสลักไม้หรือหล่อทองแดง  เป็นต้น

ในกรุงฮานอย จากประวัติศาสตร์การพัฒนานับพันปีตั้งแต่อดีตทังลองฮานอยก็ได้กลายเป็นศูนย์รวมหมู่บ้านศิลปาชีพต่างๆที่มีอายุยาวนานที่สุดของประเทศ โดยเฉพาะเมื่อศึกษาค้นคว้าย่านถนนโบราณ36สายของฮานอยแล้วก็จะสามารถเข้าใจสิ่งนี้ เพราะถนนทุกสายในย่านนี้ต่างขึ้นต้นด้วยคำว่าห่างหรือแปลว่าสินค้าแล้วตามด้วยชื่อสินค้าที่ขายเป็นประจำและนี่คือหลักฐานบ่งชี้ถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาของการสร้างชุมชนอาชีพพื้นเมืองที่มีต้นกำเนิดจากท้องถิ่นหลายแห่งทั่วประเทศที่มารวมกันในทังลองฮานอย โดยจนถึงปัจจุบันถนนหลายสายยังคงรักษาชื่อพร้อมแขนงอาชีพเดิมเอาไว้เช่น ถนนห่างบาก ยังผลิตเครื่องเงินเครื่องทอง ถนนห่างด่ง ที่ผลิตเครื่องใช้จากทองแดง ถนนหลานโอง เป็นย่านยาสมุนไพรเป็นต้น ส่วนสำหรับถนนอีกหลายสายแม้จะยังคงใช้ชื่อเก่าแต่ไม่ขายสินค้าเดิมแล้วก็ยังมีสถานที่ที่เป็นร่องรอยแห่งประวัติศาสตร์วัฒนธรรมของอาชีพดั้งเดิมไว้เป็นที่ระลึกและบูชาบรรพบุรุษผู้สร้างอาชีพในย่านนั้นๆศ.ดร. โงดึ๊กถิงนักวิจัยวัฒนธรรมพื้นบ้านเผยว่ามีถนนหลายสายเช่นถนนห่างกวาดที่ชาวบ้านไม่ประกอบอาชีพทำพัดแล้วแต่ในความทรงจำของทุกคนที่นี่เคยเป็นย่านศิลปาชีพย่านหนึ่งที่ยังคงวิถีชีวิตและสถาปัตยากรรมที่บ่งบอกถึงวัฒนธรรมของหมู่บ้านในอดีต

หมู่บ้านหล่อทองแดงหงูซ่า

จากลักษณะการผลิตเกษตรและความสัมพันธ์ที่เน้นความสนใจเรื่องภายในหมู่บ้านเป็นหลัก ชาวเวียดในชนบทมักจะนิยมแนวทางผลิตเองใช้เองพร้อมจิตใจแห่งความสามัคคีชุมชนที่เหนียวแน่นดังนั้นจึงมีการสร้างอาชีพหัตถกรรมที่มีเคล็ดลับเฉพาะถิ่นและได้สืบต่อกันมารุ่นต่อรุ่นจนถึงทุกวันนี้ หมู่บ้านศิลปาชีพต่างๆของเวียดนามยังคงได้รับการพัฒนาตามแขนงงานหลักคือ การลงรักขัดเงา การทำเซรามิก การผลิตเครื่องเงินเครื่องทอง งานถักปักฉลุ เครื่องจักสาน ผลิตกระดาษ ภาพพื้นเมืองและเครื่องเฟอร์นิเจอร์เป็นต้นและที่ถือว่ามีชื่อเสียงโด่งดังทั้งประเทศคือหมู่บ้านเซรามิกบ๊าตจ่าง  หมู่บ้านผ้าใหมหวานฟุก หมู่บ้านภาพพื้นเมืองดงโห่  หมู่บ้านผลิตทองคำเปลวเกียวกิ หมู่บ้านผลิตเฟอร์นิเจอร์ด่งกิ  หมู่บ้านแกะสลักหินนอนเนือก เป็นต้น นาย เหงวียนหิวนาม เจ้าของโรงงานแห่งหนึ่งที่หมู่บ้านเกียวกิ เผยว่า อาชีพผลิตทองเปลวเป็นอาชีพดั้งเดิมที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษและปัจจุบันผมก็ได้สอนให้ลูกหลานรู้จักเพื่อให้เป็นผู้สืบทอดและพัฒนาอาชีพนี้ต่อไป

ปัจจุบันในเวียดนามีหมู่บ้านศิลปาชีพประมาณ4.500แห่ง ดึงดูดแรงงานที่มีฝีมือกว่า12ล้านคน รวมไปถึงการสร้างงานทำให้แก่แรงงานในชนบทอีกหลายล้านคนในช่วงเว้นว่างจากการทำนา โดยผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้านศิลปาชีพต่างๆได้มีส่วนร่วมเพิ่มมูลค่าการส่งออกเป็นกว่า1พันล้านเหรียญสหรัฐ ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นสินค้าในเชิงการพาณิชย์เท่านั้นหากยังเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีความหมายทางวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของชาติอีกด้วย โดยอาชีพหัตถกรรมต่างๆในหมู่บ้านศิลปาชีพหลายพันแห่งนั้นถือเป็นแหล่งอนุรักษ์และพัฒนามรดกวัฒนธรรมทั้งรูปธรรมและนามธรรมและเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่น่าสนใจสำหรับนักท่องเที่ยวทุกเพศทุกวัยและทุกชาติ./.