นักดนตรีเหงวียนวันตี๊กับผลงาน“Dư âm” หรือ แปลว่า ความคนึงหา (thegioiamnhac.vn)

ครอบครัวนักดนตรีเหงวียนวันตี๊เป็นครอบครัวศิลปิน โดยคุณพ่อเป็นหัวหน้าคณะดนตรีพื้นเมืองในเมืองวิง จังหวัดเหงะอานที่สามารถร้องเพลงทำนอง "วัน" เพลงทำนอง "แจ่ว"และเพลงทำนอง "อ๋าด่าว"ได้ โดยตั้งแต่ตอนเป็นเด็ก เหงวียนวันตี๊ได้ไปเรียนที่โรงเรียนก๊วกหอกวิงและถูกเลือกให้เข้าร่วมวงดนตรีของโบสถ์ภายใต้การแนะนำของครูชาวฝรั่งเศสและจีน ถึงตอนอายุ 19ปี เหงวียนวันตี๊ได้เริ่มประกอบอาชีพเป็นนักร้องประจำร้านกาแฟต่างๆ จนถึงปี1945 เขาได้เข้าร่วมแนวร่วมเวียดมินห์และจัดตั้งคณะศิลปะละครเวทีของกลุ่มเยาวชนกู้ชาติจังหวัดเหงะอาน หลังจากนั้น 2 ปี เหงวียนวันตี๊ได้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าแผนกการสื่อสารและประชาสัมพันธ์อำเภอแทงเจือง จังหวัดเหงะอานและเริ่มแต่งเพลง โดยเพลงแรกคือเพลง "Ai xây chiến lũy" หรือ แปลว่า การสร้างกำแพงป้องกัน ที่ประพันธ์เมื่อปี1949 ต่อมาในช่วงปี 1950 เหงวียนวันตี๊ได้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าคณะกรรมการสร้างสรรค์คณะศิลปะของกองพล304 และได้มีโอกาสแนะนำผลงานเพลงที่แต่งเองสู่ผู้ชม เช่น เพลง“Pha màu luống cày” หรือ แปลว่า "การไถนา" เพลง“Mùa hoa nở” หรือ แปลว่า "ฤดูงดอกไม้บาน" จนถึงปลายปี1957 นักดนตรีเหงวียนวันตี๊พร้อมนักดนตรีอีก4 ท่านคือนักดนตรีเหงวียนซวนควาด นักดนตรีโด๊ะหยวน นักดนตรีลิวฮิวเฟือกและนักดนตรีวันกาวได้รับมอบหมายให้จัดตั้งสมาคมนักดนตรีเวียดนาม ในช่วงเวลาต่อมา นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ยังได้แต่งอีกหลายบทเพลงที่ได้รับความนิยมจากศิลปินและผู้ที่รักดนตรีทั่วประเทศเป็นอย่างมาก เช่น เพลง“Chim hót trên đồng đay” หรือ แปลว่า เสียงนกร้องบนทุ่งนาที่ปลูกต้นปอกระเจา เพลง “Dòng nước quê hương” หรือแปลว่า สายน้ำแห่งบ้านเกิด เพลง“Tiễn anh lên đường” หรือแปลว่า ส่งแฟนไปรบในสมรภูมิ และเพลง“Múa hát mừng chiến công” หรือแปลว่า ร้องเพลงเพื่อฉลองชัยชนะ โดยเพลงเหล่านี้กล่าวถึงความรักบ้านเกิด ประเทศและความรักของคู่หนุ่มสาว ศิลปินหว่างจุงหยุง ซึ่งเคยเป็นนักร้องของสถานีวิทยุปลดปล่อยได้ชื่นชมนักดนตรีเหงวียนวันตี๊ว่า"นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ได้รับความนับถือในวงการดนตรีในภาคเหนือเนื่องจากสามารถแต่งเพลงที่มีเนื้อหาหลากหลายและเข้ากับยุคสมัย ไม่ว่าในช่วงสงครามต่อต้านสหรัฐอเมริกา หรือ ในยามสันติ ซึ่งเป็นการประพันธ์ผลงานตามสถานการณ์ของประเทศ"

การได้ฟังเพลงพื้นเมืองตั้งแต่เด็กทำให้บทเพลงต่างๆของนักดนตรีเหงวียนวันตี๊มีลีลาที่หวานนุ่มนวล เนื้อร้องมีความหมายที่ลึกซึ้ง ซึ่งนักดนตรีเหงวียนวันตี๊เป็นหนึ่งในนักดนตรีแนวปฏิวัติไม่กี่คนที่สามารถประยุกต์ใช้เพลงพื้นเมืองในการแต่งเพลงต่างๆได้เป็นอย่างดี ศิลปินยอดเยี่ยมหงอกบ่าวจากสถานีวิทยุประชาชนนครโฮจิมินห์ ซึ่งมักจะร้องเพลงของนักดนตรีเหงวียนวันตี๊ได้เผยว่า "บทเพลงต่างๆของนักดนตรีเหงวียนวันตี๊กล่าวถึงความรักบ้านเกิดและประเทศ ผมชอบและมักจะร้องเพลงของนักดนตรีเหงวียนวันตี๊ ในทางกลับกัน นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ก็ได้ขอบคุณและชื่นชอบการแสดงของผม"

นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ได้เลือกสะท้อนภาพลักษณ์ของสตรีในบทเพลงต่างๆของตน ซึ่งจะเห็นได้จากบทเพลงที่ได้รับความนิยมจนกลายเป็นบทเพลงแห่งอมตะ เช่น เพลง“Bài ca phụ nữ Việt Nam” หรือ แปลว่า บทเพลงแห่งสตรีเวียดนาม เพลง“Mẹ yêu con” หรือ แปลว่า แม่รักลูก เพลง  “Tấm áo chiến sĩ mẹ vá năm xưa”หรือ แปลว่า น้ำใจคุณแม่ช่วยซ่อมเสื้อให้แก่ทหาร ซึ่งเพลง  “Tấm áo chiến sĩ mẹ vá năm xưa”คือเพลงอมตะที่กล่าวถึงบทบาทที่สำคัญของสตรีในแนวหลังที่เตรียมอาหารและเตรียมเสื้อผ้าให้แก่ทหารที่ไปสู้รบในสมรภูมิ นอกจากนี้ บทเพลงเกี่ยวกับความรักของคู่หนุ่มสาวของนักดนตรีเหงวียนวันตี๊ก็ทำให้ชื่อเสียงของท่านด่งดังไปทั่วประเทศมากขึ้น โดยบทเพลงที่มีชื่อเสียงที่สุดของท่านคือเพลง “Dư âm” หรือ แปลว่า ความคนึงหา ที่ประพันธ์เมื่อปี1950 เนื้อเพลงกล่าวถึงความรักและความคิดถึงของชายคนหนึ่งต่อคนรัก ซึ่งมีท่อนหนึ่งความว่า "เมื่อคืนวาน ฝันถึงเธอที่เล่นกีตาร์ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบภายใต้แสงจันทร์ที่แสนโรแมนติกและสายลมเบาๆ  ความคิดถึงเธอทำให้ผมอยากเล่นกีตาร์เพื่อส่งใจไปถึงเธอที่อยู่ห่างไกล"

นอกจากนั้น นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ยังเป็นหนึ่งในนักดนตรีไม่กี่คนที่แต่งเพลงเกี่ยวกับอาชีพต่างๆ และก็ได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก เช่น เพลง "Em đi làm tín dụng" หรือ แปลว่า ฉันทำงานด้านสินเชื่อ เพลง "Người đi xây hồ Kẻ Gỗ"หรือ แปลว่า ผู้ก่อสร้างสระแก๋โก๋  เพลง "Bài ca năm tấn" หรือ แปลว่า บทเพลงแห่งการปลูกข้าว เพลง "Cô đi nuôi dạy trẻ" หรือ แปลว่า บทเพลงครูโรงเรียนอนุบาล ซึ่งบทเพลงเหล่านี้ต่างกล่าวถึงความรัก การทุ่มเททำงานและบุคลิกภาพที่เรียบง่ายของผู้ที่ประกอบอาชีพต่างๆ เมื่อปี2000 นักดนตรีเหงวียนวันตี๊ได้รับรางวัลโฮจิมินห์ ซึ่งเป็นรางวัลอันสูงส่งของรัฐเนื่องจากการทำงานอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็จเหนื่อยและส่วนร่วมที่สำคัญต่อการพัฒนาวงการวรรณศิลป์เวียดนาม.