(VOVworld)-ในการสู้รบเดียนเบียนฟูทางอากาศในระหว่างวันที่19-29ธันวาคมปี1972 กองทัพและประชาชนเวียดนามสามารถชนะการโจมตีด้วยเครื่องบินบี52ของกองทัพสหรัฐอเมริกาเหนือน่านฟ้ากรุงฮานอย ซึ่งได้สร้างเป็นอารมสุนทรีย์ที่เร่งเร้าให้นักดนตรี ฝามเตวียน ประพันธ์เพลง ฮานอย-เดียนเบียนฟูกลางเวหา แม้เวลาได้ผ่านพ้นไปแล้วกว่า40ปีแต่เมื่อลีลาอันฮึกเหิมของบทเพลงนี้ได้ดังขึ้นทุกครั้ง ชาวฮานอยและผู้ที่รักฮานอยทุกคนก็เหมือนได้กลับสู่ในช่วงเวลา12วันคืนแห่งการต่อสู้อย่างวีรอาจหาญในวันนั้น

ปีนี้แม้ตัวเองได้เลยวัย80ไปแล้วแต่เมื่อหวนคิดถึงช่วงเวลาแห่งความทรงจำเมื่อกว่า40ปีก่อนแววตาและใบหน้าของนักดนตรี ฝามเตวียน ยังคงสะท้อนให้เห็นถึงความฮึกเหิม วันที่19ธันวาคมปี1972 กองทัพอากาศสหรัฐได้เข้ามาทิ้งระเบิดฮานอยโดยเริ่มจากเขต Mễ Trì ตอนตี4 ถึงวันที่20 เข้ามาทิ้งระเบิดสถานีส่งสัญญาณวิทยุ แบกมาย บ้านของท่านก็โดนระเบิดจนข้าวของในบ้านเสียหายหมดรวมทั้งเครื่องเล่นเปียโนและหนังสือต่างๆ

เครื่องบินสหรัฐก็ทิ้งระเบิดซ้ำลงมาดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้แผ่นดินฮานอยต้องสะเทือนไปหมด (internet)

ในช่วงเวลาแห่งการต่อสู้อย่างดุเดือดนั้น เครื่องบินสหรัฐก็ทิ้งระเบิดซ้ำลงมาดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้แผ่นดินฮานอยต้องสะเทือนไปหมด เปลวไฟลุกไหม้ในทุกที่  บ้านเรือนร้านค้าถูกทำลายอย่างย่อยยับแต่ชาวฮานอยไม่มีใครยอมทิ้งบ้านเรือนอพยพออกไปที่อื่น หากเห็นสถานการณ์สงบแล้วก็ออกมาร่วมกันเก็บกวาดซากปรักหักพังและช่วยปฐมพยาบาลให้แก่ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บในโรงพยาบาลแบกมาย ซึ่งเมื่อได้อยู่ในสภาพบรรยากาศของฮานอยตอนนั้นนักดนตรี ฝามเตวียน ก็มีความรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างบอกไม่ถูก ท่านเล่าถึงความเป็นมาของบทเพลงฮานอย-เดียนเบียนฟูกลางเวหาว่า  ท่ามกลางห่ากระสูนระเบิดที่ดุเดือดของศัตรู ชาวฮานอยยังคงมีความแข็งแกร่งและกล้าหาญ แม้ทุกคนดูจะเหน็ดเหนื่อยกันไปหมดเพราะไม่ได้นอนหลับมาหลายวันแถมยังต้องเตรียมพร้อมรับมือกับการทิ้งระเบิดระลอกต่างๆของเครื่องบินสหรัฐแต่แววตาที่เป็นประกายได้สะท้อนให้เห็นถึงความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยมที่จะปกป้องฮานอยและลีลาเพลงของผมก็ประพันธ์ออกมาตามอารมณ์ในวันนั้น  เมื่อทราบข่าวว่าพรรคสาขากองทัพได้ยืนยันความมุ่งมั่นที่จะต่อสู้จนถึงที่สุดเหมือนการสู้รบที่เดียนเบียนฟู ผมก็นึกถึงชัยชนะที่ก้องกังวาลเมื่อวันที่7พฤษภาคมปี1954 และได้เริ่มเขียนบทเพลงนี้เพื่อสะท้อนให้เห็นถึงบรรยากาศที่ดุเดือดของ12วันคืนแห่งการต่อสู้ วันที่29ธันวาคม 1972เพลงฮานอย-เดียนเบียนฟูกลางเวหาได้รับการออกอากาศทางสถานีวิทยุเวียดนาม พี่น้องชาวไซ่ง่อนในตอนนั้นก็ได้บอกกันว่า ทางฮานอยร้องเพลงชัยชนะไปพร้อมกับการต่อสู้อย่างนี้ สหรัฐอเมริกาจะแพ้แน่ ผลปรากฎว่าวันต่อมาสหรัฐก็ต้องยอมอ่อนข้อลง

ท่ามกลางห่ากระสูนระเบิดที่ดุเดือดของศัตรู ชาวฮานอยยังคงมีความแข็งแกร่งและกล้าหาญ(internet)

รายการวิทยุค่ำวันที่29ธันวาคมเมื่อ40ปีก่อนได้สร้างความปลาบปลึ้มใจให้แก่ประชาชนทั่วประเทศ ซึ่งนักดนตรี ถวิคา ขณะนั้นกำลังอยู่ในแนวรบกว๋างตริได้เล่าว่า บ้านของท่านที่เขตหงอกห่ากรุงฮานอย จากข่าวที่เพื่อนส่งมาก็ทราบว่าถูกไฟไหม้หมดจากการทิ้งระเบิดของสหรัฐ แต่เมื่อฟังเสียงเพลงผ่านสถานีวิทยุเวียดนามของนักดนตรีฝามเตวียน เราทุกคนที่อยู่ในกว๋างตริต่างรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาคลอเบ้าและรู้สึกภาคภูมิใจ

ในที่สุดกองทัพและประชาชนฮานอยก็ชนะกองทัพสหรัฐในการสู้รบทางอากาศรวม12วันคืน ชัยชนะนั้นได้มีส่วนร่วมทำให้สหรัฐอเมริกาต้องยอมถอย ยุติสงครามทำลายภาคเหนือและเข้าร่วมการเจรจาปารีสเมื่อวันที่27มกราคมปี1973  ซึ่งนักดนตรีฝามเตวียนบอกว่า ความมุ่งมั่นในชัยชนะของชาติจากการต่อสู้ ฮานอย-เดียนเบียนฟูกลางเวหาได้รังสรรค์อารมณ์ให้ท่านเขียนบทเพลง ดังมีลุงโฮในวันมหาชัย เมื่อปี1975 โดยเขาเชื่อมั่นว่า หน้าที่ของนักดนตรีคือต้องบันทึกช่วงเวลาแห่ประวัติศาสตร์ของชาติผ่านดนตรีและนี่คือวิธีการที่ใกล้ชิดที่สุดที่สามารถซึมซับเข้าหัวใจของทุกๆคน./.