ນັກອອກແບບແຟຊົນ ຫງວຽນດຶກລົກ

ຫງວຽນດຶກລົກ ອ້າຍບ່າວທີ່ມີຄວາມເມົາມົວ ຊອກຮູ້ວັດທະນະທຳສິລະປະພື້ນເມືອງ, ຟື້ນຟູຊຸດອາພອນແບບເກົ່າ ພ້ອມທັງແມ່ນຜູ້ສ້າງຕັ້ງບໍລິສັດຫຸ້ນສ່ວນ ອີ໊ເວິນຮຽນ  ໂດຍອີງໃສ່ພື້ນຖານຄົ້ນຄວ້າ ບັນດາຂົງເຂດສິລະປະຄື ດົນຕີ ສະຖາປັດຕະຍາກຳ ປະຕິມາກຳ ຈິດຕະກຳ ແຟຊັນ, ອາຫານການກິນ ແລະ ບັນດາພິທີກຳພື້ນເມືອງໃນພະລາດຊະວັງ ກໍ່ຄືໃນຊຸມຊົນ ຈາກນັ້ນກໍ່ໄດ້ຟື້ນຟູ ແນໃສ່ຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ຊຸມຊົນ. ໃນໜຶ່ງປີທີ່ຜ່ານມາ, ນັກອອກແບບ ຫງວຽນດຶກລົກ ໄດ້ອອກແບບຊຸດອາພອນຕ່າງໆ ໃຫ້ແກ່ໂຄງການຮູບເງົາ ແຟຊັນ ແບບເກົ່າ ເຟື້ອງເຂົາ,  ອອກແບບ ແຟຊັນ ໃຫ້ແກ່ MV ດົນຕີໃຫ້ນັກຮ້ອງຫຼາຍຄົນ, ຈັດຕັ້ງງານວາງສະແດງ ຮູບຖ່າຍງານດອງ ດ້ວຍຊຸດແບບເກົ່າ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ແມ່ນຈັດບັນດາລາຍດການ workshop ອື່ນໆ ເພື່ອແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ແຜ່ຂະຫຍາຍຄວາມຮັກຄວາມເມົາມົວ ກ່ຽວກັບຊຸດອາພອນແບບເກົ່າຂອງຕົນ ທີ່ມີຕໍ່ຊຸມຊົນ. ໃນທ້ອງຕະຫຼາດ ເຄື່ອງໝາຍ “ອີ໊ເວິນຮຽນ” ໂດຍ ດຶກລົກ ສ້າງຕັ້ງແມ່ນມີຈຸດຢືນຢ່າງໜັກແໜ້ນພໍສົມຄວນ ໃນບັນດາບໍລິສັດລົງເລິກອອກແບບຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງ , ຫງວຽນດຶກລົກ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

  “ເປັນໜ້າພາກພູມໃຈທີ່ສຸດ ແມ່ນໃນປັດຈຸບັນຂະບວນການ ແຟຊັນ ແບບເກົ່າ ໄດ້ສ້າງຜົນກະທົບໃດໜຶ່ງ ສົ່ງຜົນສະທ້ອນເຖິງສັງຄົມ ໂດຍຜ່ານບັນດາການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ຜະລິດຕະພັນບັນເທີງ, ອັນໄດ້ສ້າງທ່າອ່ຽງໜຶ່ງຢ່າງແທ້ຈິງ. ມວນຊົນໄດ້ມີຄວາມສົນໃຈຊອກຮູ້ກ່ຽວກັບຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງຫຼາຍຂຶ້ນ ເປັນຕົ້ນແມ່ນບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມ”.

 ສຳລັບບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມທີ່ເມົາມົວຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ມີຮູບພາບ ຊຸດເສື້ອຍາວເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງແມ່ນລະບົບບັນດາຊຸດອາພອນອື່ນໆ ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ລະສະໄໝສັກດີນາໃນປະຫວັດສາດ ພັດມີບັນດາຊຸດອາພອນທີ່ບໍ່ຄືກັນແຕ່ຢ່າງໃດ. ນັກອອກແບບ ຫງວຽນດຶກລົກ ໃຫ້ຮູ້ຕື່ມອີກວ່າ:

  “ປູ່ຍ່າຕາຍາຍເມື່ອກ່ອນນີ້ໄດ້ໃຊ້ສັບ ຫວຽດເດີມຄື “ກວກຟຸກ” ໝາຍເຖິງຊຸດອາພອນປະຈຳຊາດ ບໍ່ແມ່ນເພື່ອຊີ້ບອກເຖິງຊຸດອາພອນປະເພດໃດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງ ຊີ້ບອກທັງລະບົບຊຸດອາພອນຈາກຂອງເຈົ້າຊີວິດ, ເສນາອາມາດໃນພະລາດຊະວັງ ຕະຫຼອດຮອດສາມັນຊົນ  ໝາຍຄວາມວ່າທັງໝົດລະບົບຊຸດອາພອນຂອງປະເທດຊາດນັ້ນ ເພື່ອສົມທຽບກັບຊຸດອາພອນຂອງປະເທດອື່ນ”.

 ນາງ ເຈິ່ນທິຈາງ ແລະ ຫງວຽນທິກຽວລິງ ສັງກັດກຸ່ມໜຶ່ງໃນເຟດບຸກ ເຊິ່ງລວມມີບັນດາເພື່ອນໜຸ່ມຊົມຊອບບັນດາບັນຫາປະຫວັດສາດ, ແລະ ພວມເມົາມົວຊອກຮູ້, ນຳໃຊ້ຊຸດອາພອນແບບເກົ່າ ໃຫ້ແກ່ບັນດາແບບອາພອນໃນປັດຈຸບັນ. ຄົນໜຶ່ງຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະໄລການຢາ ຮ່າໂນ້ຍ ແລະ ຄົນໜຶ່ງຮຽນອອກແບບ ແຟຊັນ ແຕ່ກໍ່ພ້ອມກັນມີຄວາມເມົາມົວຊຸດອາພອນພື້ນເມືອງ, ນາງສາວໜຸ່ມສອງຄົນນີ້ມີເຈດຈຳນົງອັນດຽວກັນ ເພື່ອຈະເປີດຮ້ານດຳເນີນທຸລະກິດ. ແນວຄວາມຄິດເບື້ອງຕົ້ນຂອງທັງສອງຄົນ ພຽງແຕ່ແມ່ນເຮັດບັນດາຊຸດອາພອນໃຫ້ແກ່ຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຄ່ອຍໆໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ດັ່ງນັ້ນທັງສອງຄົນໄດ້ຕົກລົງສຸມຈິດສຸມໃຈ ໃຫ້ແກ່ຂົງເຂດນີ້. ເພື່ອນໜຸ່ມສອງຄົນນີ໊ ໃຫ້ຮູ້ວ່າ:

  “ເມື່ອຢູ່ຈີນນ້ອງເຫັນວ່າ ເຂົາເຈົ້າພັດທະນາຊຸດອາພອນແບບເກົ່າຫຼາຍທີ່ສຸດ. ເຮົາກໍ່ມັກນຸ່ງເຄື່ອງແບບນີ້ ແຕ່ຄາວນັ້ນຍັງບໍ່ເຫັນຜູ້ໃດເຮັດ. ດັ່ງນັ້ນພວກນ້ອງໄດ້ຄ່ອຍໆເລີ່ມຊອກຮູ້ ແລະ ໄດ້ເຫັນມີຜູ້ສະໜັບສະໜູນຫຼາຍຄົນ ດັ່ງນັ້ນພວກນ້ອງມີແຫຼ່ງບັນດານໃຈ ເພື່ອຂະຫຍາຍມາຮອດປັດຈຸບັນ”.

 “ປີ 2018 ຂ້າພະເຈົ້າຢາກຕັດເສື້ອ ເຍີ້ດບິ່ງ ຜືນໜຶ່ງໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ ເພື່ອນຸ່ງໃນຍາມໄປຫຼິ້ນບຸນເຕັດ ແລະ ໄດ້ຕົກລົງພິມສີໃສ່ແຜ່ນແພ. ແຕ່ວ່າເມື່ອພິມນັ້ນ ຈະສິ້ນເບືອງເງິນທອງຫຼາຍ ຖ້າຫາກພິມພຽງຜືນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ດັ່ງນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພິມຫຼາຍ ແລະ ຍັງເຫຼືອ 20 ຜືນເທົ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເອົາລົງທາງສື່ສັງຄົມ ເຟກບຸກ ດ້າຍຫວຽດໂກ໋ຟອງ ແລະ ໄດ້ຂາຍໝົດເລີຍ. ຄາວນັ້ນເຫັນຫຼາຍຄົນຊື້ ແລະ ມີຄະຕິປະຈຳໃຈອັນດຽວກັນ ດັ່ງນັ້ນໄດ້ເກີດມີຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ເປັນຫຍັງເຮົາບໍ່ເຮັດເພື່ອຄ້າຂາຍ”.