ມີບັນດາສະຖານທີ່ເຖິງວ່າບໍ່ມີຊື່ສຽງຍ້ອນຄວາມອຸດົມສົມບຸນ, ບໍ່ຄຶກຄັກໜາແໜ້ນຄືເຂດຕົວເມືອງ, ແຕ່ພັດຄົງຕົວຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນຈິດສຳນຶກຂອງຊາດ ຫວຽດນາມ. ຫໍວາງສະແດງ “ເສັ້ນຂະໜານທີ 17 ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງທ້ອນໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບ” (ກວາງຈິ) ແມ່ນແຫ່ງໜຶ່ງຄືແນວນັ້ນ. ຢູ່ທີ່ນີ້, ຢູ່ແຈຝາເຮືອນແຕ່ລະຝາລ້ວນແຕ່ມີຮອຍແປ້ວທີ່ໄດ້ເລົ່າດ້ວຍວັດຖຸພັນ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຄວາມເຈັບປວດຂອງເລື່ອງຖືກແບ່ງແຍກ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງເຕົ້າໂຮມຂອງຊາດ ຫວຽດນາມ ໃນເວລາກວ່າ 2 ທົດສະວັດທີ່ເກີດສົງຄາມ. ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 78 ປີແຫ່ງວັນທະຫານເສຍອົງຄະ - ນັກຮົບເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດ (27 ກໍລະກົດ 1947 – 27 ກໍລະກົດ 2025), ພວກເຮົາພ້ອມກັນກັບມາແຫ່ງນີ້ເພື່ອເຫັນແຈ້ງວ່າ ເປັນຫຍັງປະເທດຊາດຕ້ອງທ້ອນໂຮມ ແລະ ເປັນຫຍັງຄວາມຊົງຈຳ - ຄວາມເຈັບປວດ ຍັງຄົງຕ້ອງຮັກສາໄວ້.

ຫໍວາງສະແດງ “ເສັ້ນຂະໜານທີ 17 ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງທ້ອນໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບ”, ຕັ້ງຢູ່ຝັ່ງທິດເໜືອແມ່ນ້ຳ ເບັນຫາຍ - ເຄີຍເປັນເສັ້ນຕັດແບ່ງປະເທດມາເປັນເວລາເກືອບ 21 ປີ.

ເຂດຫ້ອງພິທີການແມ່ນບ່ອນຕັ້ງຮູບປັ້ນປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ.

ຫ້ອງວາງສະແດງໄດ້ເກັບກຳວັດຖຸພັນ ແລະ ເອກະສານນັບສິບຢ່າງ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງເຖິງການຕໍ່ສູ້ຂອງທະຫານ ແລະ ປະຊາຊົນ ຫວຽດນາມ ຢູ່ 2 ພາກແມ່ນ້ຳ ຮ່ຽນເລືອງ - ເບັນຫາຍ ໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານ ອາເມລິກາ ກູ້ຊາດ.

ແຫ່ງນີ້ຍັງພິສູດໃຫ້ເຫັນຄວາມມີຊີວິດຊີວາຂອງເຈດຈຳນົງອັນສັດຊື່ບໍລິສຸດຂອງຊາດ ຫວຽດນາມ ບົນເສັ້ນທາງຕໍ່ສູ້ເພື່ອທ້ອນໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບ.

ຮູບປັ້ນແມ່ ວິງລິງ (ກວາງຈິ) ຕາບທຸງຊາດທີ່ຢູ່ເທິງເສົາທຸງຂັ້ນແດນເສັ້ນຂະໜານ ໄດ້ວາດພາບຄືນຢູ່ໃນເຂດວາງສະແດງ.

ດາວຢູ່ຍອດເສົາທຸງໄດ້ເຮັດດ້ວຍທອງ ທີ່ທ່າເຮືອ ຮ່ຽນເລືອງ.

ລຳໂພງກະຈາຍສຽງຕັ້ງຢູ່ຝັ່ງແມ່ນ້ຳ ຮ່ຽນເລືອງ - ເປັນສິ່ງພິສູດໃຫ້ເຫັນສົງຄາມ “ຕໍ່ສູ້ດ້ວຍສຽງ” ແກ່ຍາວເປັນເວລາຫຼາຍປີ.

ອາວຸດຂອງ ອາເມລິກາ ທີ່ນຳໃຊ້ໃນສົງຄາມຮຸກຮານ ຫວຽດນາມ.

ເດືອນ ພຶດສະພາ 1967 ສຳນັກຂ່າວສານ AP ຂອງ ອາເມລິກາ ໄດ້ຂຽນກ່ຽວກັບການຕໍ່ສູ້ຢູ່ເຂດຂັ້ນແດນເສັ້ນຂະໜານ: “ໃນການຕໍ່ສູ້ຢູ່ທາງພາກໃຕ້ ເຂດປອດການທະຫານ, ທະຫານເຮືອຕີທາງບົກເຂົ້າໃສ່ທະຫານ ອາເມລິກາ ເຮັດໃຫ້ເສຍຊີວິດຫຼາຍກວ່າເມື່ອທຽບກັບບໍ່ວ່າກຳລັງໃດທີ່ຕັ້ງທັບຢູ່ປະເທດນີ້. ບັນດາເຮືອບິນຖິ້ມລະເບີດຂອງ ອາເມລິກາ ບໍ່ສາມາດປິດສຽງປືນໃຫຍ່, ຈະຫຼວດຂອງກອມມູນິດ - ບັນດາປະເພດອາວຸດໄດ້ເຮັດໃຫ້ທະຫານ ອາເມລິກາ ສ່ວນຫຼາຍໃນຈຳນວນທະຫານ 8.000 ຢູ່ເຂດນີ້ຖືກເສຍຊີວິດ”.

ພາບຖ່າຍ “ພາກໃຕ້ - ພາກເໜືອ ທ້ອນໂຮມ” ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມປິຕິຊົມຊື່ນເມື່ອໄດ້ເຕົ້າໂຮມກັນຂອງບັນດາຄອບຄົວທີ່ຖືກຕັດແຍກເປັນເວລາເກືອບ 21 ປີ.

ໃນຊຸມມື້ຂອງເດືອນ ກໍລະກົດ ນີ້, ມີແຂກທ່ອງທ່ຽວຫຼາຍຄົນໄດ້ມາແຫ່ງນີ້, ເພື່ອຢ້ຽມຢາມ, ເພື່ອຕອບບຸນແທນຄຸນບັນດານັກຮົບທີ່ໄດ້ເສຍສະຫຼະຊີວິດຢ່າງອົງອາດກ້າແກ່ນເພື່ອສັນຕິພາບຂອງຊາດ.

ສົງຄາມໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປແລ້ວ, ແຕ່ບັນດາຮ່ອງຮອຍຂອງສົງຄາມ ຍັງຢູ່ນັ້ນ, ຄືດັ່ງຮ່ອງຮອຍທີ່ຍາກຈະລືມໄດ້ ເພື່ອຕັກເຕືອນກ່ຽວກັບໄລຍະທີ່ເຈັບປວດ, ເສຍຫາຍ ແຕ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມພິລະອາດຫານ.