ในรายงานของเลขาธิการใหญ่สหประชาชาติที่ส่งถึงทุกประเทศสมาชิกเมื่อวันที่ 12 มีนาคมระบุอย่างชัดเจนว่า เมื่อวันที่ 7 มีนาคม เวียดนามได้เสร็จสิ้นขั้นตอนในการส่งสำเนาแผนที่ทางทะเลและรายละเอียดพิกัดตำแหน่งต่างๆของเส้นฐานที่ใช้วัดความกว้างของอาณาเขตทางทะเลของเวียดนามในอ่าวทะเลตะวันออก ซึ่งสอดคล้องกับข้อที่ 2 มาตราที่ 16 อนุสัญญาของสหประชาชาติเกี่ยวกับกฎหมายทางทะเลปี 1982 หรือ UNCLOS 1982

ความจำเป็นในการกำหนดเส้นฐานในอ่าวทะเลตะวันออก

ก่อนประกาศเส้นฐานในอ่าวทะเลตะวันออก เส้นฐานอณาเขตทางทะเลเลียบตามไหล่ทวีปของเวียดนามถูกวัดตามแถลงการณ์ของรัฐบาลเมื่อวันที่ 12 พฤศจิกายนปี 1982 เกี่ยวกับเส้นฐานที่เชื่อม11 จุดที่ยื่นออกทะเลไกลที่สุดของเกาะต่างๆ ริมฝั่งทะเลและไหล่ทวีปของเวียดนาม ตั้งแต่จุดที่ 0 ไปยังจุด A 11 โดยจุดที่ 0 อยู่ในเส้นฐานทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเขตทะเลทางประวัติศาสตร์ระหว่างเวียดนามกับพูชา ส่วนจุดสุดท้ายคือ A 11 ตั้งอยู่ที่เกาะโก่นก๋อ จังหวัดกว๋างจิ ในช่วงที่ออกแถลงการณ์เมื่อปี 1982 เวียดนามยังไม่กำหนดเส้นฐานในอ่าวทะเลตะวันออกและตามมาตรฐานที่ 8 ของกฎหมายทะเลปี 2012 รัฐบาลจะกำหนดและประกาศเส้นฐานอาณาเขตทางทะเลในพื้นที่ที่ยังไม่มีเส้นฐาน

ในความเป็นจริง สำหรับประเทศริมฝั่งทะเล โดยเฉพาะเวียดนาม การไม่กำหนดเส้นฐานอย่างชัดเจนได้ส่งผลให้เวียดนามไม่มีการระบุเส้นแบ่งน่านน้ำและอาณาเขตทางทะเล ซึ่งสร้างอุปสรรคต่อการบริหารและการบังคับใช้กฎหมายทางทะเลในการเมื่อต้องทำการแก้ไขกรณีที่เกี่ยวข้องถึงการเข้าออกตัวเมือง การควบคุมโรคระบาด การลักลอบค้าของเถื่อน โดยเฉพาะในกรณีที่เกี่ยวข้องกับปัจจัยระหว่างประเทศ

ทั้งนี้การกำหนดเส้นฐานจะช่วยให้บรรดาประเทศริมฝั่งทะเลสามารถระบุอาณาเขตทางทะเลได้ ซึ่งไม่เพียงแต่ค้ำประกันสิทธิผลประโยชน์ที่ชอบธรรมของตนเท่านั้น หากยังให้ความเคารพอธิปไตยของประเทศอื่นๆ ตามกฎหมายสากลอีกด้วย ในสภาวการณ์ที่ความต้องการในการบริหารและพัฒนาเศรษฐกิจทางทะเลนับวันเพิ่มสูงขึ้น การที่เวียดนามเสร็จสิ้นการกำหนดระบบเส้นฐานมีความจำเป็นเป็นอย่างมาก ซึ่งมีส่วนร่วมต่อการเสร็จสิ้นและระบุเส้นแบ่งและอาณาเขตของเขตทะเลเวียดนามอย่างชัดเจนตามกฎหมายสากล

ความชอบธรรมของเส้นฐานอาณาเขตทางทะเลเวียดนามตามกฎหมายสากล

ระบบเส้นฐานอาณาเขตของเวียดนามในอ่าวทะเลตะวันออกกำหนดตาม ๒ ชนิด คือ เส้นฐานปกติ และเส้นฐานตรง  โดยเส้นฐานบนแผ่นดินใหญ่และริมฝั่งทะเลในอ่าวทะเลตะวันออกถูกระบุตามชนิดเส้นฐานตรงเนื่องจากภูมิประเทศริมฝั่งทะเลตะวันออกในทิศเวียดนามมีลักษณะที่ซิกแซก มีเกาะน้อยเกาะใหญ่เลียบตามชายฝั่ง รวมทั้งแนวโขดหินขนาดเล็กที่รวมกันเป็นระบบหมู่เกาะในอ่าวฮาลองด้วย ดังนั้น เส้นฐานแผ่นดินใหญ่ของเวียดนามในอ่าวทะเลตะวันออกที่ถูกกำหนดสอดคล้องกับมาตราที่ 7 ของ UNCLOS 1982 ซึ่งมาตรานี้กำหนดว่า วิธีการแบ่งตามเส้นฐานตรงสามารถใช้สำหรับภูมิประเทศริมฝั่งทะเลที่ ชายฝั่งทะเลถูกกัดเซาะลึกเข้ามาในแผ่นดินหรือมีระบบเกาะที่อยู่ติดหรือตั้งอยู่เลียบตามชายฝั่ง โดยระบบเส้นฐานต้องไม่อยู่ห่างจากทิศทางทั่วไปของชายฝั่งมากเกินไปและพื้นที่ถัดจากเส้นฐานเหล่านี้ต้องอยู่ใกล้กับแผ่นดินใหญ่ที่สามารถใช้เป็นเส้นทางเดินเรือภายในได้ตามกฎระเบียบ

ในเกาะ แบกลองหวี เวียดนามใช้เส้นฐานปกติด้วยการระบุตามระดับน้ำทะเลลงต่ำสุดหรือน้ำตาย (neap tide) ซึ่งสอดคล้องกับมาตรฐานที่ 5 ของ UNCLOS 1982 ว่าด้วยการกำหนดเส้นฐานปกติเพื่อวัดความกว้างของน่านน้ำตามระดับน้ำตายเลียบตามชายฝั่ง

การที่เวียดนามใช้ 2 วิธีการดังกล่าวในการกำหนดเส้นฐานทางทะเลสอดคล้องกับมาตราที่ 14 ของ UNCLOS 1982 ที่ระบุว่า ประเทศริมฝั่งทะเลที่อาศัยสภาวการณ์แตกต่างกันสามารถกำหนดเส้นฐานตามวิธีการเดียวหรือหลายวิธีการที่ถูกระบุในมาตราที่ 5 และที่ 7 ของ UNCLOS 1982 ทั้งนี้ได้แสดงให้เห็นถึงจุดยืนที่เสมอต้นเสมอปลายของเวียดนามในการปฏิบัติตามและให้ความเคารพต่อ UNCLOS 1982 เหมือนเป็น “รัฐธรรมนูญของทะเลและมหาสมุทร” สอดคล้องกับคำมั่นต่างๆ ของเวียดนามและไม่ส่งผลกระทบต่ออนุสัญญาระหว่างประเทศต่างๆ ที่เวียดนามเข้าร่วมและเป็นภาคี รวมทั้ง UNCLOS และข้อตกลงว่าด้วยการกำหนดเส้นแบ่งพรมแดนในอ่าวทะเลตะวันออก