ตัวละคร ” Chằn” หรือยักษ์ปีศาจในศิลปะการแสดงละครพื้นบ้านของชนเผ่าเขมร

(VOVWORLD) - ศิลปะการแสดง Dù kê  (Yike เป็นศิลปะการแสดงพื้นบ้านที่ถือเป็นอาหารทางจิตใจที่ขาดไม่ได้ในชีวิตประจำวันของชนเผ่าเขมรในภาคใต้ของเวียดนาม ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับละครร้องหรืออุปรากรของชาวภาคใต้หรือการแสดงลิเกของชาวบ้านในภาคกลางของไทย โดยในบทละครโบราณของการแสดงนั้น มีตัวละครที่มีเอกลักษณ์พิเศษเฉพาะตัว มีท่วงท่าการร่ายรำที่โดดเด่น ซึ่งทั้งสร้างความสนุกสนานและความหวาดกลัวให้กับผู้ชม  ตัวละครนั้นคือยักษ์ปีศาจหรือ Chนั่นเอง
 
 
ตัวละคร ” Chằn” หรือยักษ์ปีศาจในศิลปะการแสดงละครพื้นบ้านของชนเผ่าเขมร  - ảnh 1ตัวละคร Chằn มีท่วงท่าการร่ายรำที่โดดเด่น ซึ่งทั้งสร้างความสนุกสนานและความหวาดกลัวให้กับผู้ชม

ในศิลปะการแสดง ยูเก (Dù kê) ตัวละครยักษ์ปีศาจหรือ Chằn  เป็นตัวร้ายที่คุ้นเคยกันดี ตัวละครนี้มีเวทมนต์สามารถแปลงกายเป็นมนุษย์หรือสัตว์ต่าง ๆ ได้ เป็นบทบาทที่เป็นตัวแทนของคนเจ้าเล่ห์ หลอกลวงและลุ่มหลงในกิเลส ความถนัดของ Chằn คือการใช้มนต์ดำเพื่อสร้างความขัดแย้ง

เป็นเวลานานแล้ว เนื้อเรื่องเกี่ยวกับการปราบยักษ์ปีศาจ Chằn เพื่อช่วยผู้คนได้กลายเป็นโครงเรื่องที่พบได้บ่อยในการแสดง ยูเก ซึ่งสะท้อนปรัชญาแห่งการต่อสู้ระหว่างความดีกับความชั่วโดยความดีมักเป็นฝ่ายชนะและนำไปสู่ตอนจบที่มีความสุขอย่างที่ผู้ชมรอคอย มหาบัณฑิต แยงเม้น จากโรงเรียนบาลีภาคใต้ นครเกิ่นเทอ กล่าวว่า

ภาพลักษณ์ของ Chằn ที่ปรากฏในวรรณกรรมหรือละครพื้นบ้านเรื่อง Ba Sak นั้น มีต้นกำเนิดมาจากนิทานพื้นบ้านของชนเผ่าเขมรหรือจากมหากาพย์รามายณะซึ่งมีต้นกำเนิดจากประเทศอินเดีย อาจกล่าวได้ว่า Chằn มักจะปรากฏในละครโบราณที่ส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดจากมหากาพย์ของอินเดีย ส่วนในวรรณกรรมพื้นบ้านหรือวรรณกรรมร่วมสมัยของชนเผ่าเขมรนั้นมักไม่มีตัวละคร Chằn

ตัวละคร ” Chằn” หรือยักษ์ปีศาจในศิลปะการแสดงละครพื้นบ้านของชนเผ่าเขมร  - ảnh 2ในศิลปะการแสดง ยูเก การแสดงของตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์เฉพาะ โดยเฉพาะตัวละคร Chằn

ในศิลปะการแสดง ยูเก การแสดงของตัวละครแต่ละตัวมีเอกลักษณ์เฉพาะ โดยเฉพาะตัวละคร Chằn ซึ่งถือว่ามีความซับซ้อนที่สุด โดยนอกจากการแต่งกายและท่วงท่าที่โดดเด่นแล้ว ผู้แสดงยังต้องมีความชำนาญในการวาดใบหน้าให้สื่อถึงความดุร้าย ลึกลับและทรงพลังมากที่สุด และการแสดงออก ก็ต้องสื่อถึงความดุร้ายเพื่อทำให้ผู้ชมรู้สึกกลัว

Chằn มักใช้ท่าทางที่ขึงขังเพื่อข่มฝ่ายศัตรู ไม่ค่อยใช้คำพูด แต่สื่อสารผ่านเสียงคำรามเป็นหลัก ดังนั้น เพื่อสามารถแสดงท่าทางของ Chằn ได้สมบูรณ์ นักแสดงจะต้องฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลาหลายปี นาย เลิมแทงหุ่ง ศิลปินจากคณะศิลปะชนเผ่าเขมรนครเกิ่นเทอกล่าวว่า

เมื่อเข้ามาทำงานในคณะ ผมได้รับคำแนะนำจากครูรุ่นก่อนเกี่ยวกับการแสดงตัวละคร Chằn ทั้งท่ารำมือเปล่าและรำกระบอง รวมถึงการแต่งหน้าให้ดูดุร้ายด้วยโทนสีขาวดำ บางครั้งเพิ่มสีเขียวหรือแดงเพื่อสื่อความโกรธและความชั่วร้าย ช่วงแรกเรียนยากมาก เจ็บคอและคอแห้งเวลาพูดหรือร้อง แต่ฝึกไปเรื่อย ๆ ก็ชินและทำต่อมาจนถึงปัจจุบัน

ตัวละคร ” Chằn” หรือยักษ์ปีศาจในศิลปะการแสดงละครพื้นบ้านของชนเผ่าเขมร  - ảnh 3ตัวละคร Chằn ไม่เพียงแต่เป็นตัวละครในตำนานเท่านั้น หากยังสะท้อนถึงความชั่วร้ายที่อยู่รอบตัวเรา

ในการแสดง ยูเก ตัวละคร Chằn ไม่เพียงแต่เป็นตัวละครในตำนานเท่านั้น หากยังสะท้อนถึงความชั่วร้ายที่อยู่รอบตัวเรา ตั้งแต่ความเจ้าเล่ห์ โหดร้าย หลอกลวง ไปจนถึงผู้ที่คุกคามชีวิตและความปลอดภัยของผู้อื่นในโลกความเป็นจริง

ปัจจุบัน แม้ความรู้เกี่ยวกับภาพลักษณ์ของ Chằn ได้เปลี่ยนแปลงไป แต่เนื้อเรื่องที่มีการต่อสู้ระหว่างความดีกับความชั่ว ความเมตตากับความโหดร้าย ความรักชาติกับการขายชาติในบทละครพื้นบ้าน ยังคงเป็นเนื้อหาที่ผู้ชมชื่นชอบ ตัวละคร Chằn ในศิลปะการแสดง ยูเก ของชนเผ่าเขมรในภาคใต้เวียดนามก็สื่อถึงปรัชญาชีวิตที่ลึกซึ้งว่า แม้ความดีและความชั่วจะอยู่คู่กัน แต่สุดท้ายความดีก็จะเอาชนะความชั่วได้ ซึ่งถือเป็นบทเรียนอันล้ำค่าในความเป็นมนุษย์ที่ศิลปินพื้นบ้านอยากสื่อถึงผู้ชมทุกคน.

ข่าวที่เกี่ยวข้อง

คำติชม

ข่าวอื่นในหมวด