ທຸງຜືນທຳອິດຖືກປັກໃສ່ຫຼັງຄາກອງບັນຊາການ F23 ຂອງສັດຕູ

     ສຳລັບນັກຮົບເກົ່າ ຮວ່າງຟຸກຮຶງ ແລ້ວ ສິ່ງທີ່ເປັນໜ້າຈົດຈຳທີ່ສຸດ ແມ່ນການໂຈມຕີໃນບັນຮົບຂະໜາດໃຫຍ່ ເຕິຍງວຽນ ປີ 1975 ຄາວນັ້ນທ່ານເປັນຮ້ອຍໂທ ແມ່ນຮອງຫົວໜ້າການເມືອງ, ກອງພັນ 7, ກອງພັນໃຫຍ່ 149 ປັດຈຸບັນ ແມ່ນກອງພັນໃຫຍ່ 98 ກອງພົນ 316 ທະຫານເຂດ 2  ທ່ານເປັນຜູ້ບັນຊາການບຸກໂຈມກອງບັນຊາການຂອງກອງພົນ 23 ຂອງສັດຕູ ທີ່ຕັ້ງທັບຢູ່ເທດສະບານ ບວນມາທ້ວດ ແລະ ໃນການບຸກໂຈມຕີນັ້ນ, ທະຫານບົກ ຫວຽດນາມ ໄດ້ບຸກເຂົ້າສຳນັກບັນຊາຂອງສັດຕູ ແລະ ທຸງໄຊຊະນະໄດ້ປິວສະບັດ ນັກຮົບເກົ່າ ຮວ່າງຟຸກຮຶງ ຫວນຄືນວ່າ:

     “ຄາວນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນເສົາທຸງໃຫຍ່ຂອງສັດຕູ ແລະ ໄດ້ເຫັນທຸງປົດປ່ອຍຂອງພວກເຮົາປິວສະບັດໃນທ່າມກາງສາຍລົມ. ເພື່ອບັນທຶກຈຸດເວລານີ້ໄວ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າກັບນັກຮົບຄົນໜຶ່ງ ທີ່ເຄື່ອນທັບຮ່ວມ ໃຫ້ດຶງທຸງລົງ ແລະຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ປາກກາຂຽນບັນທຶກຢູ່ແຈເບື້ອງຂວາທາງລຸ່ມຂອງທຸງທີ່ວ່າ B2 – C1 - D7 ກອງກຳລັງ ບັກຖາຍ ໄດ້ປັກທຸງຜືນທຳອິດໃສ່ຫຼັງຄາກອງບັນຊາການ F23 ຂອງສັດຕູ ເມື່ອເວລາ 11 ໂມງເຊົ້າ ຂອງວັນທີ 11 ມີນາ ປີ 1975”.

      ປັດຈຸບັນທຸງຜືນດັ່ງກ່າວ ພວມຖືກເກັບຮັກສາຢູ່ພະແນກມູນເຊື້ອ ຂອງກອງພັນໃຫຍ່ 98 ກອງພົນ 316. ເຊິ່ງໄດ້ຮັບຖືວ່າ ແມ່ນວັດຖຸທີ່ສັກກາລະບູຊາ ເປັນພະຍານຫຼັກຖານໃຫ້ແກ່ເຈດຈຳນົງຕໍ່ສູ້ຢ່າງອົງອາດກ້າແກ່ນນ້ຳໃຈຍອມເສຍສະຫຼະຊີວິດຢ່າງພິລາອາດຫານຂອງພະນັກງານນັກຮົບຂອງກອງພົນ 316 ເວົ້າລວມ ແລະ ກອງພັນໃຫຍ່ 98 ເວົ້າສະເພາະ

      “ອ້າຍນ້ອງໃນກອງພັນໃຫຍ່ 98 ຍາມໃດກໍ່ພະຍາຍາມເສີມຂະຫຍາຍບັນດາວິລະກຳຂອງນັກຮົບລຸ້ນກ່ອນໆ ເພື່ອກໍ່ສ້າງກອງພັນໃຫຍ່ 98 ກາຍເປັນກອງພັນໃຫຍ່ວິລະຊົນ ໃນໄລຍະປ່ຽນແປງໃໝ່”.

      “ດ້ວຍໜ້າທີ່ຂອງການປະຕິວັດ ໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານນັກຮົບແຕ່ລະຄົນໃນກອງພັນໃຫຍ່ ຈົ່ງຕັດສິນໃຈກໍ່ສ້າງກອງພັນໃຫຍ່ໃຫ້ໝັ້ນຄົງເຂັ້ມແຂງຮອບດ້ານປະກອບສ່ວນສ້າງມູນເຊື້ອຂອງກອງພັນໃຫຍ່ ໃນໄລຍະທີ່ຈະມາເຖິງ”.

     ສົງຄາມໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປ, ອ້າຍທະຫານ ຮວ່າງຟຸກຮຶງ ສືບຕໍ່ຮັບໃຊ້ໃນຖັນແຖວກອງທັບ ແລະ ໄດ້ຖືກເລື່ອນຊັ້ນເປັນ ພັນເອກ ຮັກສາຕຳແໜ່ງຫົວໜ້າການເມືອງກອງພັນໃຫຍ່ 98 ກອງພົນ 316 ທະຫານເຂດສອງ ແລ້ວກໍ່ກາຍເປັນອາຈານສອນຢູ່ສະຖາບັນການເມືອງ. ນັກຮົບເກົ່າ ຮວ່າງຟຸກຮຶງ ເວົ້າຄວາມໃນໃຈສູ່ຟັງວ່າ:

     “ຢູ່ໃນຖັນແຖວກອງທັບເປັນເວລາກວ່າ 30 ປີ, ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ ບັນດາອະນຸສອນກ່ຽວກັບບຸກໂຈມຕີຄັ້ງຕ່າງໆ ແມ່ນເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ, ບັນດາຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກກາກກຳ ນ້ຳໃຈເພື່ອນຮ່ວມກົມກອງໃນໄລຍະເວລານັ້ນ, ຈະບໍ່ມີວັນຫຼົງລືມໄດ້ເປັນຕົ້ນແມ່ນບັນດາສະຫາຍສູ້ຮົບຮ່ວມກັບເຮົາ ໄດ້ເສຍສະຫຼະຊີວິດ ແລະ ຫຼາຍສະຫາຍໃນປັດຈຸບັນກໍ່ຍັງບໍ່ທັນຊອກເຫັນຊາກສົບໄດ້ເທື່ອ. ກໍ່ຍ້ອນມີການເສຍສະຫຼະຊີວິດເຊັ່ນນັ້ນ, ຊາດ ຫວຽດນາມ ຈຶ່ງໄດ້ມີການດຳລົງຊີດໃນທ່າມກາງສັນຕິພາບຄືໃນວັນນີ້”.