ຢູ່ ຫວຽດນາມ ມີພົນລະເມືອງກວ່າ 70%, ແມ່ນດຳລົງຊີວິດຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຕິດພັນກັບອາຊີບປູກເຂົ້າ ແລະ ຜະລິດເຂົ້າສານ. ເພາະສະນັ້ນ, ການຮັກສາທີ່ດິນປູກເຂົ້າໄວ້ເພື່ອປະກອບສ່ວນຄ້ຳປະກັນສະບຽງອາຫານແບບຍື່ນຍົງ ແລະ ຍາວນານ ແມ່ນຫນ້າທີ່ຈຸດສຸມຂອງພັກ, ລັດຫວຽດນາມ. ນີ້ກໍແມ່ນເນື້ອໃນທີ່ໄດ້ປຶກສາຫາລືໃນກອງປະຊຸມສະໄໝສາມັນເທື່ອທີ 2 ສະພາແຫ່ງຊາດຫວຽດນາມ ຊຸດທີ 13 ນີ້.
ຕາມຕົວເລກສະຖິຕິຈາກກະຊວງຊັບພະຍາກອນ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມແລ້ວ, ມາຮອດປະຈຸບັນ, ດິນທຳການຜະລິດກະສິກຳຂອງຫວຽດນາມມີກວ່າ 10 ລ້ານເຮັກຕາ,ໃນນັ້ນ ກວ່າ 4 ເຮັກຕາ ແມ່ນເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າ. ໃນ 10 ປີຜ່ານມາ ມີເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າເກືອບ 3 ແສນ 5ໝື່ນເຮັກຕາຖືກຫັນປ່ຽນນຳໃຊ້ເພື່ອຈຸດປະສົງອື່ນ. ຄາດວ່າ ຮອດປີ 2020 ເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າສືບຕໍ່ຫລຸດລົງຢູ່ໃນຕົວເລກ 300.000 ເຮັກຕາ. ນີ້ແມ່ນບັນຫາເປັນຫນ້າວິຕົກກັງວົນກ່ຽວກັບການວາງແຜນກຳນົດ, ນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ພິເສດແມ່ນໃນສະພາບການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ນ້ຳທະເລຂຶ້ນສູງ, ຂົ່ມຂູ່ເຖິງການຄ້ຳປະກັນສະບຽງອາຫານໃນທົ່ວໂລກ ແລະ ຫວຽດນາມກໍແມ່ນປະເທດຖືກຜົນສະທ້ອນຈາກສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ທ່າອ່ຽງຫລຸດຜ່ອນເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນເກືອບທຸກເຂດປູກເຂົ້າໃນທົ່ວປະເທດ, ຢູ່ບາງເຂດທີ່ຂຶ້ນກັບເຂດເສດຖະກິດຈຸດສຸມແຫ່ງຊາດ ມີລະດັບໃນພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ, ຕົວເມືອງຢ່າງວ່ອງໄວນັ້ນແມ່ນ ເນື້ອທີ່ປູກເຂົ້າຍິ່ງຖືກຫລຸດລົງຫລາຍ. ຕາມການຕີລາຄາແລ້ວ, ສາຍເຫດທີ່ເຮດໃຫ້ເມືອງທີ່ປູກເຂົ້າຫລຸດລົງນັ້ນ ແມ່ນຍ້ອນວິວັດທະນາການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ຫັນເປັນຕົວເມືອງ, ການພັດທະນາພື້ນຖານໂຄງລ່າງ ແລະ ການຫັນປ່ຽນໂຄງປະກອບການຜະລິດໃນຂະແໜງກະສິກຳ. ທ່ານ ໂຕນຢາຮວຽນ, ອະດິດຫົວຫນ້າກົມໃຫຍ່ຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນຖືວ່າ:
“ເລື່ອງຫັນປ່ຽນເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າຈຳນວນຫລາຍໄປສູ່ການນຳໃຊ້ໃນຈຸດປະສົງອື່ນ ໃນໄລຍະສັ້ນ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຢູ່ບັນດາເຂດປູກເຂົ້າທີ່ມີເງື່ອນໄຂປູດຝັງ ແຕ່ບໍ່ມີການຄິດໄລ່ຊັ່ງຊາເຖິງປະສິດທິຜົນການພັດທະນາເສດຖະກິດສິ່ງແວດລ້ອມໃນໄລຍະຍາວ ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບ ບໍ່ດີຕໍ່ການຜະລິດ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງ ປຊຊ ສ່ວນຫນຶ່ງ, ຂົ່ມຂູ່ເຖິງການຄ້ຳປະກັນສະບຽງອາຫານ”
ຕາມທ່ານ ເຈີນດີນທຽນ, ຫົວຫນ້າສະຖາບັນເສດຖະກິດ ຫວຽດນາມແລ້ວ, ສາຍເຫດຂອງບັນຫາເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າຖືກຮັດແຄບ, ຖືກຂົ່ມຂູ່ ຍ້ອນບັນດານັກວາງແຜນກຳນົດບໍ່ທັນຊອກໄດ້ທິດກ້າວເດີນຢ່າງຖືກຕ້ອງໃຫ້ແກ່ການວາງແຜນກຳນົດ, ການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ. ມີເຂດອຸດສາຫະກຳຫລາຍແຫ່ງ, ແຜນກຳນົດທີ່ດິນຫລາຍໂຄງການໄດ້ຮັບການສ້າງຂຶ້ນ ແຕ່ບໍ່ອີງໃສ່ພື້ນຖານລະອຽດໃດ. ເລື່ອງພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ ຕາມທິດນຳໃຊ້ແຮງງານຫນ້ອຍ, ນຳໃຊ້ທຶນຮອນຫລາຍ, ທີ່ດິນຫລາຍ ແຕ່ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳພັດຫນ້ອຍ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາວກະສິກອນປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ເມື່ອແບ່ງປັນກ່ຽວກັບບັນຫານີ້ ທ່ານ ເລກວັກຢູງ ອະດິດຮອງຫົວຫນ້າກຳມາທິການເສດຖະກິດຂອງສະພາແຫ່ງຊາດຖືວ່າ: ມາດຕະການເພື່ອນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ນັ້ນແມ່ນຕ້ອງມີຍຸດທະສາດການວາງແຜນກຳນົດສັງລວມ ແລະ ນຳໃຊ້ທີ່ດິນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນທີ່ສຸດ. ໃນນັ້ນ ຮັກສາທີ່ດິນປູກເຂົ້າແມ່ນຫນ້າທີ່ຕົ້ນຕໍ. ທ່ານເລກວັກຢູງ ເວົ້າວ່າ:
“ພວກຂ້າພະເຈົ້າສະເຫນີວ່າ: ຕ້ອງມີການຄິດໄລ່ຊັ່ງຊາກ່ຽວກັບການນຳໃຊ້ທີ່ດິນປູກເຂົ້າຢ່າງລະອຽດ. ຂ້າພະເຈົ້າຖືວ່າ ບັນຫາສະບຽງອາຫານບໍ່ອາດຄິດໄລ່ພາຍໃນໄລຍະ 10 ປີ, 20 ປີໄດ້ ຫາກ ຕ້ອງຄິດໄລ່ໃນໄລຍະເວລານັບຮອ້ຍໆປີ. ຍ້ອນວ່າ ສ້າງທີ່ດິນປູກເຂົ້າຕ້ອງເສຍເວລານັບພັນປີ. ສະນັ້ນ, ພວກເຮົາຕ້ອງມີຄວາມລະມັດລະວັງທີ່ສຸດ.“
ທ່ານຫງວຽນແມ້ງຫ໋ຽນ ລັດຖະມົນຕີຊ່ວຍວ່າການກະຊວງຊັບພະຍາກອນ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມຖືວ່າ: ເພື່ອແກ້ໄຂບັນດາຂໍ້ຄົງຄ້າງໃນການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມມານະພະຍາຍາມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງທັງລະບົບການເມືອງ ແລະ ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍ່ຄວນກຳນົດເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງ ເພື່ອປົກປັກຮັກສາຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ກຳນົດຫນ້າທີ່ ແລະ ເງື່ອນໄຂຢ່າງຈະແຈ້ງ ເມື່ອຫັນປ່ຽນທີ່ດິນປູກເຂົ້າໄປສູ່ການນຳໃຊ້ໃນ ຈຸດປະສົງອື່ນ ແລະ ປັບໄໝລົງໂທດຢ່າງເຂັ້ມງວດສຳລັບກໍລະນີລະເມີດ.
“ລັດຖະບານພວມຈັດການປະຊຸມເພື່ອປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບການຈັດສັນທີ່ດິນປູກເຂົ້າ ແລະ ພວມມີມາດຕະການ, ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນຈະກຳນົດເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ເປີດເຜີຍ. ບົນພື້ນຖານນັ້ນຈະມີນະໂຍບາຍຫນູນຊ່ວຍຊາວກະສິກອນ, ຫນູນຊ່ວຍທ້ອງຖິ່ນໃນການຈັດສັນທີ່ດິນປູກເຂົ້າ.“
ປະຈຸບັນ, ກົມການເມືອງໄດ້ຮັບຮອງເອົາແຜນການນຳໃຊ້ທີ່ດິນໄລຍະແຕ່ນີ້ຮອດປີ 2020 ຊຶ່ງລັດຖະບານໄດ້ຍື່ນສະເຫນີດ, ຕາມນັ້ນແລ້ວ ເນື້ອທີ່ດິນສະຫງວນໃຫ້ແກ່ກະສິກຳຂອງທັງປະເທດຈະເພີ່ມຂຶ້ນກວ່າ 500.000 ເຮັກຕາ ເມື່ອທຽບກັບປີ 2010, ບັນລຸເກືອບ 27.000 ເຮັກຕາ. ໃນນັ້ນ ການຈັດສັນທີ່ດິນປູກເຂົ້າຖືກກຳນົດວ່າມີກວ່າ 3.800 ເຮັກຕາ ດ້ວຍຈຸດໝາຍແມ່ນຄ້ຳປະກັນສະບຽງອາຫານໃນໄລຍະຍາວ ແລະ ສ່ວນຫນຶ່ງສະຫງວນໃຫ້ແກ່ການສົ່ງອອກ. ພ້ອມກັບຫລາຍມາດຕະການນັ້ນ, ໃນແຜນການກໍໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນຄວນກຳນົດທີ່ຕັ້ງ, ເນື້ອທີ່ດິນປູກເຂົ້າໃດທີ່ຕ້ອງຮັກສາໄວ້, ຫລັງຈາກນັ້ນຈຶ່ງປັກຫລັກໝາຍບົນພື້ນທີ່ຕົວຈິງ ແລະ ໂຄສະນາໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນຮູ້ຈັກເພື່ອຕິດຕາມກວດກາ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຄວນມີນະໂຍບາຍຫນູນຊ່ວຍໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນປູກເຂົ້າຄື: ເພີ່ມທະວີການລົງທຶນກ່ຽວກັບພື້ນຖານໂຄງລ່າງສັງຄົມ, ເພີ່ມການຈັດແບ່ງງົບປະມານໃຫ້ແກ່ທ້ອງຖິ່ນ, ຫລຸດຜ່ອນອາກອນ, ອຸດໜູນລາຄາ. ຕ້ອງເຮັດແນວໃດເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນ, ອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນເຫັນໄດ້ວ່າ ເມື່ອປູກເຂົ້າ ລາຍຮັບກໍຄືຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງເຂົາເຈົ້າບໍ່ຕຳ່ກວ່າເມື່ອທຽບກັບການຫັນທີ່ດິນປູກເຂົ້າເພື່ອຈຸດປະສົງອື່ນ. ເຮັດໄດ້ຄືແນວນັ້ນ ຈຶ່ງສົ່ງເສີມປະຊາຊົນ, ອຳນາດການປົກຄອງຕິດພັນກັບອາຊີບກະສິກຳ ແລະ ຮັກສາທີ່ດິນປູກເຂົ້າໄວ້. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ ທາງລັດຈະມີບັນດາກົນໄກພິເສດ ເພື່ອຫນູນຊ່ວຍບັນດາແຂວງ, ບໍ່ປະໃຫ້ສະພາບຫັນທີ່ດິນປູກເຂົ້າກາຍເປັນເຂດອຸດສາຫະກຳ, ເຂດທ່ອງທ່ຽວ, ສະຫນາມກອບສ ຄືໃນໄລຍະຜ່ານມາ.
ທີ່ດິນຈຳກັດ, ໃນຂະນະທີ່ປະຊາກອນນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນ. ຕໍ່ຫນ້າສະພາບຄື ດັ່ງກ່າວ, ເລື່ອງຮັກສາທີ່ດິນປູກເຂົ້າແມ່ນຈຳເປັນ ແຕ່ຕ້ອງຮັບປະກັນບັນດາຜົນປະໂຫຍດ ຢ່າງກົມກ່ຽວ. ຕ້ອງມີມາດຕະການຢ່າງຄົບຊຸດ, ມີລະດັບຍຸດທະສາດ ພ້ອມກັບສະຕິໃນການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນຢ່າງເໝາະສົມ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອໃຫ້ຫວຽດນາມ ຂຸດຄົ້ນຊັບພະຍາກອນພິເສດນີ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງຮັບປະກັນທີ່ຕັ້ງບົດບາດແມ່ນປະເທດມະຫາອຳນາດໃນການສົ່ງອອກເຂົ້າສານໃຫຍ່ອັນດັບສອງຢູ່ໃນໂລກ.
ຮູຍນາມ